بررسی نقش رویکردهای جدید برنامه درسی در آموزش ضمن خدمت

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی نقش رویکردهای جدید برنامه درسی در آموزش ضمن خدمت می باشد سازمانها و نهادهای مختلف یک جامعه بر اساس اهداف خاصی تشکیل می شوند و بر اساس این اهداف، وظایف و عملکردهای معینی را در جامعه انجام می دهند و نیازهای متعددی را برآورده می سازند. در گذشته به علت عدم پیچیدگی جامعه و نیز محدود بودن نیازها، نوآوری ها و… کارکردهای سازمانها معمولا ساده بود و هر کسی می توانست با صرف زمانی محدود خود را برای تصدی شغلی آماده کند. در دنیای امروز به علت گسترش علوم و فنون و متنوع شدن رشته های علمی در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی اجتماعی فنی احراز آمادگی برای تصدی یک شغل به آسانی گذشته نیست. علاوه بر این حتی اگر فردی برای شغلی آمادگی داشته باشد، پیشرفت روزافزون و لحظه به لحظه علوم و فنون، هر روز دانش و مهارتهای فرد را کهنه و ناقص می سازد. اما به نظر می رسد که وجه اشتراک در این تعاریف حداقل از یک نقطه نظر وجود داشته باشد که هدف اصلی آموزش ارتقاء دانش، اطلاعات و مهارتهای افراد است. رویکرد موضوعی و موازی رویکردهای به طراحی برنامه درسی هستند و روشهای طراحی برنامه درسی شامل: رویکرد موضوعی, روش موازی, روش میان رشته ای, روش چند رشته ای, روش فرا رشته ای می باشد که با بررسی این رویکردها و روشها به این نتیجه رسیدیم که هیچ کدام از رویکردها و روشها برتری خاصی بر دیگری ندارند بلکه این شرایط است که تعیین می کند.