میانجیگری در حقوق کیفری ایران با تاکید بر عملکرد شوراهای حل اختلاف

شوراهای حل اختلاف به لحاظ مزایایی که داراست به عنوان یک ضرورت در جامعه امروز مطرح است و دارای مزایایی از قبیل دسترسی آسان ، کم کردن تشریفات دادرسی ، سرعت در رسیدگی ، هزینه دادرسی اندک ، جو آرام تر رسیدگی در شوراها ، سرعت در رسیدگی ، …رسیدگی در شوراها مطابق ماده 21 قانون شوراهای حل اختلاف به لحاظ شرایط شکلی دادخواست ، نحوه ابلاغ یا تعیین اوقات رسیدگی ، جلسه دادرسی و … تابع تشریفات آیین دادرسی مدنی نیست ، ولی از حیث اصول دادرسی از جمله مقررات ناظر به صلاحیت ، حق دفاع ، حضور در دادرسی و رسیدگی به دلایل و… تابع مقررات قانون آیین دادرسی مدنی و کیفری است رعایت اصول دادرسی همانند سایر محاکم در شورهای حل اختلاف الزامی است و شوراها صرفا مکلف به رعایت تشریفات دادرسی نمی باشند . نتیجه اینکه قانونگذار ایران همچون برخی دیگر از قانونگذاران اروپایی در استفاده از شیوه های عدالت ترمیمی، سیاستی محافظه کارانه در پیش گرفته است و تلاش نموده است در ضمن توجه به جلوه های عدالت ترمیمی همچون میانجیگری، از بستر نهادهای کیفری موجود در « قانون آیین دادرسی کیفری» حداکثر استفاده را جهت ترمیم زیان های ناشی از جرم، اصلاح رفتار بزهکاران، توانگیری و خنثی کنندگی آنها و غیره نماید. هدف پژوهش حاضر بر آن است تا به این سوال پاسخ داده شود که در قانون آیین دادرسی کیفری، تا چه حد به مبانی، اصول و قلمروی میانجیگری در حقوق کیفری ایران با تاکید بر عملکرد شورا های حل اختلاف توجه شده است؟