وجهیت: از نشانه‌شناسی آموزشی-تربیتی و رهیاری نشانه‌شناختی تا زبان‌شناسی آموزشی-تربیتی و رهیاری هستی‌شناختی/زبان‌شناختی

هدف از پژوهش حاضر این است تا با رویکردی ترارشته‌ای در دنیایی ترامدرن (واژه‌ای برگرفته از سیف، 2017)، و با اتخاذ روشی توصیفی-تحلیلی، وجهیت را، که به‌طور کل‌گرا و یکپارچه در ارتباط با حوزه‌هایی مانند هیجان و بدنمندی است، در اختیار گرفته و نقش زبان و کاربست آن را در بافت‌های آموزشی-تربیتی، پرورشی، نهادی و حرفه‌ای مطرح کند. البته، این نقش از رهگذر میانجی‌گری فرایند و رشتة ره‌یاری، و با دیدگاهی به انسان به‌مثابه یک کل، می‌تواند به سبک و مهارت‌های زندگی روزمرة افراد نیز مربوط شود و مضامینی نظیر رشد، یادگیری، تغییر، تحول و حل مسئله را پوشش دهد. وجهیت، در اینجا به‌طور خاص، به نظریة وجوه بازمی‌گردد که از اصحاب وجه نشات گرفته و به نشانه‌شناسی گفتمان فونتی (2003)، و همچنین، به نشانه‌شناسی آموزشی-تربیتی گسترش یافته است. مطالعة پیش رو، در قلمرو نشانه‌شناسی گفتمان فونتنی (2003)، به بررسی وجهیت در بافت گفتمانی-تعاملی ره‌یاری پرداخته، که این امر ما را، از سویی، به‌سمت قلمرو نشانه‌شناسی آموزشی-تربیتی، و از سویی دیگر، در جهت ره‌یاری نشانه‌شناختی سوق می‌دهد. به‌علاوه، این نوشته همین کاربست از وجهیت در بافت ره‌یاری را به قلمرو زبان‌شناسی آموزشی-تربیتی و ره‌یاری هستی‌شناختی/زبان‌شناختی نسبت خواهد داد. درنهایت، پیشنهاد پژوهش حاضر معرفی دستاوردهایی حاصل از فعالیت‌ها و پژوهش‌هایی در راستای مطالعة پیش رو است که برخی از آن‌ها از این قرارند: خلق و معرفی الگوها، روش‌ها، گرایش‌ها‌ و رشته‌های جدید دانشگاهی؛ خلق ظرفیت‌های انسانی؛ شبکه‌سازی در زمینة دانش؛ کارآفرینی و اشتغال‌زایی در حوزه‌های بسیاری ازجمله نشانه‌شناسی، زبان‌شناسی، آموزش‌ و تربیت، علوم تربیتی، و جز آن.