تبیین اثر بخشی ضوابط ومقررات شهرسازی در توسعه پایدار منطقه سه کلانشهر اصفهان

قرارگرفتن در مسیر حرکت به سمت توسعه پایدار محوری ترین اصل جهت تحقق آینده مناسب ومطلوب شهرها و کلانشهرهای کشور است. ضوابط و مقررات شهرسازی مهم ترین مولفه شکل دهنده سکونتگاههای شهری است. این امر بیانگر این مطلب است که هرچه اجرای این ضوابط در امر ساخت و ساز بیشتر رعایت گردد، بستر و کالبد سکونتگاه های شهری کیفیت بیشتری پیدا نموده و به تبع آن جلوگیری از موج مهاجرت شهروندان بواسطه عدم رضایت از کیفیت کالبدی محل سکونت انجام میگردد. جلوگیری از مهاجرت نامناسب شهروندان ارتباط مستقیم با حفظ منابع و حرکت به سمت توسعه پایدار دارد. در این پژوهش ضوابط ومقررات شهرسازی به ده مولفه ضوابط پیش زدگی و بالکن، ضوابط پارکینگ، ضوابط مسیرهای پیاده، ضوابط ارتفاعات، ضوابط دسترسی و گذربندی، ضوابط کاربری، ضوابط نما وسیما و منظر شهری، ضوابط مناسب سازی معلولین، ضوابط مساحت و سطح اشغال، ضوابط مشرفیت و فضاهای نورگیری تقسیم بندی و در پرسشنامه شهروندان منعکس گردید. میزان رضایتمندی شهروندان منطقه سه اصفهان از اجرای این ضوابط بوسیله پرسشنامه و با طیف لیکرت 5 گزینه ای مورد بررسی قرار گرفت. نتایج پرسشنامه با استفاده از آزمون تی تک نمونه نشان داد با توجه به حد متوسط پاسخ 3، سطح معناداری متغیرها کمتر از 05/0 بوده و میزان رضایت شهروندان از اجرای ضوابط شهرسازی در منطقه هدف پائین تر از سطح نرمال بوده و این امر باعث افزایش تمایل شهروندان به مهاجرت بی رویه و نهایتا استفاده بدون برنامه از منابع و امکانات خدادی به خصوص در صنعت احداث ساختمان برخلاف اصول حرکت در جهت توسعه پایدار میگردد. بنابر این راهکارهای لازم به جهت اثربخشی مطلوب ضوابط و مقررات شهرسازی در منطقه 3 اصفهان و حرکت به سمت توسعه پایدار بایستیکه تبیین گردد.