چالش­های اساسی استفاده از حسگرهای زیستی برای اندازه گیری دستیابی زیستی فلزات سنگین

فلزات سنگین فلزات به ­عنوان مهمترین آلاینده ­های معدنی بر خلاف آلاینده‌های آلی تجزیه شیمیایی و بیولوژیکی نمی‌شوند. در مطالعات مربوط به فلزات سنگین مقادیر کل این فلزات تنها شاخصی از آلوده بودن منطقه به فلزات سنگین است در حالی که به منظور بررسی اثرات آنها باید شکل‌های مختلف و مقادیر قابل جذب و دستیابی زیستی فلزات سنگین تعیین شود. روش­های مرسوم در سنجش مقادیر قابل دستیابی زیستی فلزات سنگین ضمن صرف هزینه بالا موجب ورود برخی مواد شیمیایی مضر به محیط زیست می­شود. حسگرهای زیستی ابزارهایی هستند که علاوه بر صرفه اقتصادی دوستدار محیط زیست بوده و معایب روش­های شیمیایی را ندارند. با این وجود این روش­ها با چالش­های در خصوص استقرار ایمن، ماندگاری و عملکرد تحلیلی رو به رو هستند.

the basic challenges of using biosensors to measure the bioavailability of heavy metals

heavy metals, as the most important mineral pollutants, unlike organic pollutants, are not chemically and biologically decomposed. in the studies related to heavy metals, the total amount of these metals is only an indicator of the contamination of the area with heavy metals, while in order to investigate their effects, different forms and absorbable amounts and bioavailability of heavy metals should be determined. conventional methods for measuring the biologically available amounts of heavy metals, while incurring high costs, lead to the introduction of some harmful chemicals into the environment. biosensors are tools that, in addition to being economical, are environmentally friendly and do not have the disadvantages of chemical methods. however, these methods face challenges regarding safe deployment, durability, and analytical performance.