تدوین الگوی سیاست‌گذاری آموزش محیط‌زیست در بحران‌های همه‌گیری با توجه به درس آموخته‌های همه‌گیری کووید 19

امروزه رخداد بحران‌های همه‌گیری ناشی از مخاطرات بیولوژیک همچون ویروس کرونا، التور، وبا و غیره؛ علیرغم رشد فزاینده علوم پزشکی و اپیدمیولوژی در زندگی جامعه بشری و طبیعت اجتناب‌ناپذیر است. با توجه به اثرات مستقیم و غیرمستقیم مخاطرات این همه‌گیری‌ها بر محیط‌زیست این موضوع بایستی در سیاست‌گذاری‌های آتی محیط‌زیست و نظام آموزشی مرتبط آن با تدوین الگوی مطلوب، هدف‌گذاری یا تدوین سیاست‌های کلی با استفاده از تجارب و درس آموخته‌های همه‌گیری کرونا لحاظ گردد تا از طرفی بتوان هم از پیامدهای منفی آن در زمان بحران‌های مشابه (مطابق سناریوهای مشخصی) جهت رفع مشکلات استفاده کرد و هم به دنبال پایداری اثرات مثبت آن بر محیط‌زیست بود، چراکه نه‌تنها نظام‌های آموزشی بلکه سازمان‌های یادگیرنده در مسیر حیات خود متاثر از این بحران‌ها بوده و لازم است سناریوهایی جهت افزایش آمادگی مقابله با پیامدهای محیط‌زیستی در بحران‌های مشابه تدوین و اجرایی نمایند. در این پژوهش با بررسی تجارب و درس آموخته‌های همه‌گیری کرونا در مقالات خارجی، داخلی و تلفیق آنها با روش‌های سیاست‌گذاری و لحاظ ارزش‌های محیط‌زیستی، اهمیت سیاست‌گذاری جهت افزایش پایداری محیط‌زیست در بحران‌های زیستی مبتنی بر بنیادی‌ترین روش حفظ محیط‌زیست یعنی آموزش محیط‌زیست بررسی گردیده و الگویی جهت سیاست‌گذاری آموزش محیط‌زیست بر اساس درس آموخته‌ها ارائه شده است.