نقش حکمروایی شهری در ارتقای تاب‌آوری در برابر مخاطرات محیط‌زیستی

سکونتگاه‌های و مجتمع‌های زیستی شهری واقع در موقعیت‌های جغرافیایی کوهستانی، اغلب در مکان‌هایی قرارگرفته‌اند که به لحاظ مخاطرات محیط‌زیستی در معرض وقوع انواع حوادث و سوانح طبیعی قرار دارند. در رویکردهای نوین حکمروایی شهری، موضوع تاب‌آوری مفهوم جدیدی است که بیشتر در مواجهه با ناشناخته‌ها و عدم قطعیت‌ها به‌کاربرده می‌شود. هدف از این مطالعه، بررسی نقش مدیریت شهری برای ارتقای تاب‌آوری اجتماعی در برابر مخاطرات محیط‌زیستی می‌باشد. پژوهش حاضر از نوع پژوهش‌های کاربردی می‌باشد. در مسیر تحقیق و برای رسیدن به هدف خود از روش توصیفی-تحلیلی استفاده کرده و روش‌های جمع‌آوری اطلاعات در این پژوهش به دو شیوه اسنادی و میدانی انجام گردیده است. نتایج نشان داد که نقش مدیریت شهری در میزان آگاهی و برنامه‌های آموزشی در خصوص کاهش خطرپذیری ضعیف بوده و برنامه‌های آموزشی برای مقامات محلی و مدیران جامعه در وضعیت نامناسب ارائه شده است. همچنین نقش مدیریت شهری در برگزاری تمرین‌های منظم آمادگی در برابر بلایا، برگزاری برنامه‌ها و تمرین‌های تخلیه اضطراری و به‌روزرسانی اطلاعات مربوط به مخاطرات و آسیب‌پذیری‌ها مطلوب ارزیابی نمی‌شود. ازاین‌رو پیشنهاد می‌شود میزان آگاهی و برنامه‌های آموزشی در خصوص کاهش خطرپذیری از قبیل آموزش تمرین‌های منظم آمادگی در برابر بلایا در مدارس، بیمارستان‌ها و مراکز درمانی و همچنین برنامه‌ها و تمرین‌های تخلیه توسط مدیریت شهری صورت گیرد و مدیریت شهری اطلاعات مربوط به مخاطرات و آسیب‌پذیری‌ها را ثبت و به‌روزرسانی کند.