سازگاری به محیط‌زیست با افزایش تحمل به تنش ها در گیاهان

افزایش فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی در حضور تعدیل‌کننده‌های تنش می‌تواند تا حد زیادی اثرات مخرب ناشی از تنش را در کاهش عملکرد تعدیل نماید. در شرایط تنش گونه‌های فعال اکسیژن مانند رادیکل های سوپرکسیداز (o2-) اکسیژن منفرد (o1-) رادیکال هیدروکسی (oh-) تولید می‌شود که باعث صدمه به ساختار سلولی، پروتئین‌ها، غشاء سلولی، کربوهیدرات‌ها، اسیدهای نوکلوئیک و در نهایت مرگ سلول می‌شود. گیاهان برای مقابله با اثرات منفی ناشی از گونه‌های فعال اکسیژن از یک سیستم پیچیده دفاعی استفاده می‌کنند. آنتی‌اکسیدان آنزیمی یا آنتی اکسیدآن‌های غیر آنزیمی نقش بسیار مهمی در حفاظت گیاهان در مقابله با آسیب‌های اکسیداتیو دارند. سوپر اکسید دیسموتاز، کاتالاز، پروکسیداز، آسکوربات پراکسیداز، گلوتاتیون ردوکتاز از آنتی اکسیدآن‌های آنزیمی و اسید اسکوریک، گلوتاتیون، کارتنوئیدها و توکروفرول ها از آنتی اکسیدآن‌های غیرآنزیمی محسوب می‌شوند که می‌تواند صدمات ناشی از گونه‌های فعال اکسیژن را کاهش دهند.