آموزش کنترل آلودگی هوا؛ موضوعی الزامی برای مسئولیت‌پذیری اجتماعی سازمان‌ها

موضوع آلودگی هوا بخصوص در کلان‌شهرهایی چون تهران، معضل جدید و بحران غیرقابل‌پیش‌بینی نیست. هرساله به فراخور شرایط مختلف جوی و تغییرات اقلیمی با تعداد روزهایی مواجه می‌شویم که نه‌تنها میزان آلودگی هوا از حد مجاز فراتر می‌رود، بلکه به وضعیت فوق خطرناک می‌رسد. بنا بر همین شرایط در دوره‌های زمانی مختلف که موضوع آلودگی هوا پررنگ‌تر از همیشه می‌شود، تجزیه‌وتحلیل‌های کارشناسانه نیز اعداد و ارقام متنوعی از منابع آلودگی، سهم هرکدام از آنها و اثرات زیانبارشان را در ایجاد شرایط نامطلوب منتشر می‌کنند؛ که به نظر می‌رسد به‌خودی‌خود دردی از مشکلات آلودگی هوا و عوارض کشنده و مشکل‌ساز آن دوا نمی‌کنند. اینکه سهم منابع آلودگی مشخص شود بی‌آنکه صاحبان آن منابع اقدامی جدی در جهت تغییر شرایط و آماده‌سازی جامعه برای مقابله با وضعیت اضطرار انجام دهند و به‌جای آن بیشتر به دنبال تبرئه خود باشند، نه آمار بیماران مبتلا به مشکلات قلبی و ریوی را کاهش می‌دهد و نه دانش‌آموزان و دانشجویان را به روند نرمال آموزشی برمی‌گرداند. در این مقاله تلاش می‌شود با معرفی بیشتر موضوع مسئولیت‌پذیری اجتماعی سازمان‌ها در قبال استفاده از منابع طبیعی، رسیدگی به وضعیت آلودگی هوا از جنبه‌های متنوع و اثرگذار بخصوص به‌عنوان یک سوژه اساسی در بحث‌های آموزش محیط‌زیست و الزامی برای مسئولیت‌پذیری اجتماعی معرفی نماییم. برای جمع‌آوری مطالب این مقاله از آخرین آمارهای منتشره در زمینه آلودگی هوا و مقالات معتبر مسئولیت اجتماعی استفاده شده است.