بررسی استنت های زیست تخریب پذیر منیزیمی با پوشش کامپوزیت های پلیمری: نسل جدید استنت های عروقی

حدود یکسوم آمار مرگ و میر در جهان مربوط به مشکلات قلبی-عروقی است و قریب به سه دهه است که از فناوری استنت گذاری جهت جلوگیری از انسداد مجدد عروق استفاده میشود. تا به امروز، در این روش عمدتاَ استنتهای فلزی دائمی به کار رفته اند، که در کنار نتایج مثبت، مشکلاتی از قبیل بروز حساسیتهای مفرط، ترومبوز و پیشرفت آترواسکلروزیس در نواحی استنت گذاری شده ایجاد کردهاند. برای غلبه بر این محدودیتها نسل جدیدی از استنت های عروقی معرفی شده که زیست تخریب پذیر اند و در نتیجه نیاز به جراحی ثانویه برای برداشتن استنت و عوارض ناشی از آن مرتفع میشود. رایجترین فلز بررسی شده در آزمایشات، منیزیم بوده که تجزیهپذیر، زیست سازگار و عنصری ضروری برای بدن است. با این وجود ویژگیهایی مانند خواص مکانیکی ضعیف و نرخ سریع تخریب و خوردگی کاربردهای بالینی این استنت ها را محدود کرده است. برای مقابله با این مشکل تکنیکهایی مانند آلیاژسازی و پوششدهی سطحی مورد استفاده قرار گرفته اند. تعدادی از آلیاژهای منیزیم مانند we43 ، jdbm ، ze31 و ze21b در ساخت استنت ها به کار رفته اند که پوششدهی سطحی این آلیاژها باعث افزایش مقاومت به خوردگی و سازگاری عروقی میشود. تا کنون انواعی از مواد شامل کامپوزیتهای فلزی، پلیمری، مواد معدنی غیرفلزی و کامپوزیتهای حاوی اکسیدها بررسی شدهاند، که از این میان پوشش کامپوزیتهای آلی و پلمیری به دلیل تخریب پذیری، زیست سازگاری، قابلیت دارورسانی و تحریکزایی مناسب سلولی ارجح هستند. در بین پلمیرهای مصنوعی و طبیعی موادی مانند pla ، pcl ، plga ، کیتوزان و فیبروئین ابریشم، آزمایش و نتایج مثبت آنها گزارش شده است. در این مقاله انواع مختلف آلیاژهای منیزیم و پوشش کامپوزیت های پلمیری معرفی و نتایج مثبت و منفی گزارش شده در تحقیقات اخیر بررسی شده است.