اثربخشی آموزش مفاهیم خودتنظیمی هیجانی بر جهت گیری هدف ، تحمل ابهام و تاب آوری (دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهرستان سنندج)

پژوهش حاضر از نطر هدف، کاربردی و از نظر شیوه اجرای پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایش و کنترل با پیش آزمون و پس آزمون می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهرستان سنندج (ناحیه 1 و 2) در سال 1400 می باشد. در مرحله پیش آزمون، داده ها با استفاده از پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش جمع آوری شد. سپس برای 30 نفر از دانش آموزان مدل آموزشی برکینگ (2007) اجرا گردید و در پایان جلسات آموزشی از هر 30 دانش آموز (گروه آزمایش و گروه کنترل) پس آزمون گرفته شد. نتیجه فرضیه اول نشان داد که بعد از آموزش مفاهیم خودتنظیمی هیجانی، میانگین نمرات تاب آوری دانش آموزان گروه آزمایش در هر سه بعد (مهارتهای ارتباطی، جهت گیری آینده و مسئله محور/مثبت نگر) افزایش قابل توجهی نشان داد و همچنین نتایج فرضیه دوم نشان داد که بعد از آموزش مفاهیم خودتنظیمی هیجانی، میانگین نمرات تحمل ابهام دانش آموزان گروه آزمایش افزایش قابل توجهی نشان داد. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که بعد از آموزش مفاهیم خودتنظیمی هیجانی، میانگین نمرات جهت گیری هدف دانش آموزان گروه آزمایش افزایش قابل توجهی نشان داد؛ ولی گروه کنترل تفاوت چندانی نشان نداد. همچنین نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس نشان داد که پس از اجرای برنامه های آموزشی، تفاوت معناداری در میزان جهت گیری هدف گروه آزمایش و کنترل بدست آمد.