ارزیابی اثربخشی آموزش مجازی و حضوری بر واکنش و یادگیری در دانش آموزان (مورد مطالعه : دانش آموزان ابتدایی منطقه 2 تهران)

فناوری اطلاعات و ارتباطات، تاثیر شگرفی بر فرصت‌های یاددهی- یادگیری در موقعیت‌های آموزشی گوناگون؛ از جمله مدارس ابتدایی داشته است. هدف پژوهش حاضر، مقایسه میزان اثربخشی رویکردهای آموزش الکترونیک و حضوری در آموزش‌های مدارس ابتدایی بود. این پژوهش در مجموعه پژوهش‌های شبه‌آزمایشی قرار گرفته؛ جامعه آماری شامل دانش آموزان مدارس ابتدایی منطقه 2 تهران در دو گروه دانش آموزان پایه تحصیلی چهارم و دبیران پایه چهارم بود. در پایه چهارم ، 90 نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند و در گروه دبیران 7 نفر انتخاب شدند . برای اجرای پژوهش، در آغاز دوره آموزشی «حل مساله» به دو شکل الکترونیکی و حضوری طراحی و سپس بر روی دانش آموزان اجرا شد. به منظور ارزیابی اثربخشی، سه متغیر وابسته شامل: رضایت دانش آموزان، رضایت دبیران و یادگیری سنجش شد. ابزار اندازه‌گیری این متغیرها به ترتیب پرسشنامه، مصاحبه و آزمون بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها نیز در دو بخش کمّی و کیفی صورت گرفت. نتایج پژوهش نیز در قسمت یافته های پژوهش مورد بررسی قرار گرفت که یافته‌های این پژوهش‌ها گویای موفقیت محیط یادگیری حضوری در افزایش رضایت دانش آموزان در قیاس با روش یادگیری است ، رضایت بیشتر دبیران با رویکرد یادگیری حضوری و مصر بودند که حتماً از یادگیری الکترونیکی به عنوان یک روش مکمل استفاده شود از طرفی محیط یادگیری مجازی موجب شده دانش آموزان در آزمون نهایی نتیجه بهتری را کسب نمایند.