مطالعه تطبیقی « روش های تربیت اجتماعی» در دوره آموزش ابتدائی ایران و ژاپن

هدف مقاله حاضر مطالعه تطبیقی روش های تربیت اجتماعی در نظام آموزشی ایران و ژاپن از منظر سیاست های کلان و تحلیل محتوای کتب دوره ابتدائی است. روش پژوهش، تطبیقی (کیفی) و برای تحلیل داده ها و ارائه نتایج از رویکرد ناحیه ای بردی استفاده می شود. سطح تحلیل و واحد مشاهده تحقیق ' کلان ' ( کشور ) و استراتژی انتخاب نمونه ' نظام های اجتماعی متفاوت، نتایج آموزشی متفاوت ' بر اساس رویکرد ' آشنا سازی غریبه ها ' است. برای جمع آوری داده ها، از منابع آموزشی همچون اسناد ملی،گزارش های وزارت آموزش و پرورش، کتب درسی دوره ابتدایی، مقالات نشریات و کتب استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد در هر دو نظام آموزشی، به منظور تربیت اجتماعی افراد در کنار استفاده از روش های تعلیمی از روش های تربیتی نیز استفاده می شود. روش های تعلیم و تربیت اجتماعی در دوره آموزش ابتدائی ژاپن نسبت به ایران از تنوع بسیار پایئنی برخوردار است؛ با این وجود روش‌های تعلیم و تربیت اجتماعی مبتنی بر فعالیت دانش‌آموزان به صورت گروهی است. در حوزه روش های تربیتی، روش هایی نظیر روش محبت، روش بازاندیشی، روش مرطوب، روش بازی و ... در تربیت اجتماعی دوره آموزش ابتدائی ژاپن به کار گرفته می شود که تاثیر بسیار عمیقی در کسب ارزش های اجتماعی دارد. توصیه سیاستی و کلیدی این پژوهش، بازنگاری و بازآفرینی در روش های تعلیم و تربیت اجتماعی، معطوف نمودن روش های تربیت اجتماعی به زندگی اجتماعی واقعی کودکان و ایجاد بسترهای لازم برای اجرای روش بازاندیشی در دوره آموزش ابتدایی است.