مقایسه سیستم آموزش ایران با ژاپن

در این مقاله که ما به بررسی شباهت ها و نیز تفاوت های سیستم آموزشی غالب بر دبیرستان های ایران و ژاپن می پردازیم، جمع آوری مطالب عمدتا به روش اسنادی و بر پایه مقالات، کتاب ها و همچنین سایت های دیگر پیش کسوتان صورت گرفته است. روش تحقیق بر مبنای توصیفی- تطبیقی می باشد تا حداکثر میزان سنجش و بهره گیری صورت پذیرد و نیز تحلیل داده ها به صورت مضمونی میسر گردیده است که این موجب کسب یک دید کلی به هدف این مقاله خواهد شد. علیرغم برتری تحصیلی نوجوانان در کشورهای ایران و ژاپن، آموزش مدارس در این مناطق با طیف وسیعی از چالش ها برای ایجاد آموزش فراگیر و با کیفیت برای همه مواجه است. با وجود آگاهی از این واقعیت که ما اطلاعات زیادی در مورد روابط دیپلماتیک و ترجیحات مذهبی داریم، اساساً در مورد سایر جنبه های زندگی، از جمله سیستم آموزشی، چیز زیادی نمی دانیم و اگر تحصیلات کشورها را درک نکنیم، مسلماً ارتباط موثری با آنها نخواهیم داشت. هدف این فصل بررسی این است که چگونه این چالش ها رخ می دهند و چه اقداماتی برای مقابله با آنها انجام شده است. با تمرکز بر چین، ژاپن و جمهوری کره، این فصل ابتدا اصلاحات آموزش مدرسه را از دهه 1990 در این کشورها مرور می کند. بخش‌های بعدی نابرابری آموزشی و شیوه جدیدی از آموزش و یادگیری را در این کشورها ارائه می‌کند. این مقاله با پرداختن به این موضوع به این نتیجه می رسد که کشورهای آسیای شرقی باید زمینه های مشترک بیشتری را برای ایجاد حس و هویت جمعی بیشتر برای به اشتراک گذاشتن مسئولیت برای ساختن جهانی انعطاف پذیر، فراگیر و پایدار از طریق آموزش شهروندی جهانی و آموزش برای توسعه پایدار کشف کنند.