پیش بینی اعتیاد به تلفن هوشمند بر اساس راهبردهای تنظیم هیجان، تاب آوری و ویژگی های جمعیت شناختی نوجوانان

هدف پژوهش حاضر پیش بینی اعتیاد به تلفن هوشمند بر اساس راهبردهای تنظیم هیجان، تاب آوری و ویژگی های جمعیت شناختی نوجوانان است. این پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیۀ نوجوانان ساکن شهر رشت در سال 1400 تشکیل می دادند. نمونۀ پژوهش شامل 302 نفر بود که از طریق نمونه گیری در دسترس و فراخوان اینترنتی در طرح پژوهش حاضر شرکت کردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامۀ اعتیاد به تلفن همراه سواری (1393)، پرسشنامۀ راهبردهای تنظیم هیجان گراس (2003) و مقیاس تاب آوری واگنیلد (2009) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش رگرسیون لجستیک استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد افرادی که نمرات پایین تری در تاب آوری و تنظیم هیجان کسب نمونده اند، بیشتر در معرض اعتیاد به تلفن همراه قرار دارند. اما بین ویژگی های جمعیت شناختی در دو گروه افراد با و بدون اعتیاد به تلفن هوشمند تفاوتی یافت نشد. بر اساس این یافته ها می توان نتیجه گرفت نمرات پایین تنظیم هیجان و تاب آوری می توانند پیش بینی کننده اعتیاد به تلفن هوشمند در نوجوانان باشد، اما جنسیت، سطح تحصیلات، وضعیت اشتغال و سابقۀ ابتلا به کووید-19 نمی تواند پیش بینی کنندۀ آن باشد