اثربخشی خانواده درمانی سیستمی بر رضایت زناشویی، تمایز یافتگی خود و احساس مثبت به همسر در زنان دارای تعارضات زناشویی

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی خانواده درمانی سیستمی بر رضایت زناشویی، تمایز یافتگی خود و احساس مثبت به همسر در زنان دارای تعارضات زناشویی بود. اﻳﻦ پژوهش از ﻧﻮع آزمایشی و با طرح پیش‌آزمون-ﭘﺲآزﻣﻮن و گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه زنان دارای تعارضات زناشویی شهر کاشان در سال 1401 بودند. ابتدا به روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند(15 نفر آزمایش و 15 نفر کنترل). گروه آزمایش تحت 10 جلسه 90 دقیقه ای خانواده درمانی سیستمی قرار گرفت. در این مدت گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند. از پرسشنامه تعارضات زناشویی(mcq) ثنایی ذاکر و همکاران(1387)، پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ(msqe) السون و همکاران(1987)، سیاهه تمایز یافتگی خود-فرم کوتاه(sdi-sf) دریک و همکاران(2015) و پرسشنامه احساس مثبت به همسر(pfq) الری و همکاران(1983) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه ‌و تحلیل اطلاعات به‌دست‌آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار spss نسخه 24 در دو بخش توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و استنباطی(تحلیل کوواریانس چندمتغیره) انجام پذیرفت. نتایج بیانگر این بود که خانواده درمانی سیستمی توانسته است رضایت زناشویی، تمایز یافتگی خود و احساس مثبت به همسر در زنان دارای تعارضات زناشویی را به ‌طور معناداری بهبود بخشد(05/0>p). می توان نتیجه گیری کرد که خانواده درمانی سیستمی می تواند به عنوان مداخله ای موثر برای بهبود رضایت زناشویی، تمایز یافتگی خود و احساس مثبت به همسر در زنان دارای تعارضات زناشویی مورد استفاده قرار گیرند