اثربخشی فرزندپروری مبتنی بر رویکرد فراتشخیصی یکپارچه نگر بر تاب آوری والدین دارای فرزند با کم توانی ذهنی

زمینه و هدف: کم توانی ذهنی به عنوان یکی از اختلالات عصبی رشدی زمینه ساز بروز پیامدهای منفی، مشکلات و چالش های متعددی برای والدین می شود لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی فرزندپروری مبتنی بر رویکرد فراتشخیصی یکپارچه نگر بر تاب آوری والدین دارای فرزند کم توان ذهنی بود. روش: روش پژوهش از نظر هدف از نوع پژوهش های کاربردی و از نظر نحوه-گردآوری داده ها از نوع پژوهش های شبه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه ی مددجویان کم توان ذهنی با سطح متوسط مراکز آموزشی و تواتبخشی در سال 1400-1399در شهر تهران تشکیل دادند که تعداد 20 نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس به عنوان گروه نمونه انتخاب گردیدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند.گروه آزمایش 8 جلسه تحت آموزش برنامه فرزندپروری مبتنی بر رویکرد فراتشخیصی یکپارچه نگر قرار گرفت و گروه کنترل برنامه‌ای را دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش حاضر شامل مقیاس شیوه های فرزند پروری ارجمندنیا(1393)، مقیاس اندازه گیری تاب آوری خانواده (2005) بود.. یافته ها: یافته‌های بدست آمده نشان داد که برنامه فرزندپروری مبتنی بر رویکرد فراتشخیصی یکپارچه نگر بر تاب آوری خانواده اثر بخش بوده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده می توان نتیجه گرفت برنامه فرزندپروری مبتنی بر رویکرد فراتشخیصی یکپارچه نگر والدین را در مقابل مشکلات و چالش های موجود توانمند و مقاوم می سازد بنابراین ضروری است که برنامه مداخله فرزند پروری مبتنی بر فراتشخیص یکپارچه نگر مورد توجه درمانگران و پژوهشگران قرار بگیرد