پیش بینی گرایش به رفتارهای پرخطر در نوجوانان براساس الگوهای ارتباطی خانواده و خودتنظیم‌گری

هدف پژوهش حاضر پیش بینی گرایش به رفتارهای پرخطر در نوجوانان براساس الگوهای ارتباطی خانواده و خودتنظیم گری بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه ی دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهرستان نهاوند در سال تحصیلی 1401-1400 بودند که به روش نمونه گیری دردسترس تعداد 100 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه رفتارهای پرخطر (احمدپور ترکمان، 1390)، پرسشنامة خودتنظیم گری بوفارد (1995) و مقیاس تجدیدنظر شده الگوهای ارتباطی خانواده ریچی و فیتزپاتریک (1994) بود. داده های به دست آمده توسط نرم‌افزار آماری spss نسخه 18 و با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تجزیه شد. براساس یافته ها بین خودتنظیم گری (415/0-r=)، جهت گیری گفت و شنود (38/0- r=) و جهت گیری همنوایی (427/0r=) با گرایش به رفتارهای پرخطر در نوجوانان رابطه معناداری به دست آمد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که 38 درصد از گرایش به رفتارهای پرخطر نوجوانان از طریق الگوهای ارتباطی خانواده و خودتنظیم گری تبیین می شود. با توجه به این نتایج می توان گفت که توجه به این متغیرها از سوی مشاوران و روانشناسان به منظور کاهش و پیشگیری از بروز رفتارهای پرخطر در نوجوانان بسیار مهم می باشد