مقایسه شفقت به خود و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان در نوجوانان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی و بهنجار

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه شفقت به خود و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان در نوجوانان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی و بهنجار بود. روش پژوهش از نوع علی- مقایسه‌ای بود و جامعه آماری را تمام نوجوانان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی مراجعه‌کننده به کلینیک‌های خصوصی مشاوره و خدمات روان‌شناختی شهر آستارا در سال 1400 تشکیل می‌دادند، 20 نفر نوجوان 14 تا 18 سال مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی و 20 نفر نوجوان بهنجار پس از همتاسازی، با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس به‌عنوان نمونه انتخاب و به سیاهه اضطراب اجتماعی کانر و همکاران (2000)، مقیاس شفقت به خود نف (2003) و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران (2001) پاسخ دادند و داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس چندمتغیری تجزیه‌و‌تحلیل شدند. نتایج نشان داد که در میانگین نمرات شفقت به خود و راهبردهای تنظیم شناختی دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارت دیگر، شفقت به خود در گروه‌ بهنجار بیش از گروه بیماران مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بود (8/3, sd=07/35m=)؛ همچنین بیش‌ترین میزان استفاده از راهبردهای منفی شناختی هیجان و کم‌ترین میزان استفاده از راهبردهای مثبت، مربوط به گروه نوجوانان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بود (9/5, sd =63/48; m=6/11, sd =73/61m=). بنابراین این مولفه‌های روان‌شناختی در تداوم و تشدید اختلال اضطراب اجتماعی در نوجوانان نقش داشته و بایستی در برنامه‌های درمانی بر این مولفه‌ها تاکید شود.