مطالعه‌ی اثربخشی روان شناسی مثبت نگر بر هراس اجتماعی کودکان دارای ویژگی بدبینی

هدف از پژوهش حاضر مطالعه ی اثربخشی روان شناسی مثبت نگر بر هراس اجتماعی کودکان دارای ویژگی بدبینی است.روش پژوهش کمی و از نظر ماهیت کاربردی می باشد.جامعه ی آماری این پژوهش را کلیه ی کودکان بدبین می باشندکه به صورت نمونه گیری تصادفی در دسترس، با استناد به جدول کوهن انتخاب شده اند.یافته ها نشان دادند که کودکان بدبین به علت بدبینی نسبت به دیگران و ترس از مورد ارزیابی منفی قرار گرفتن، دچار اضطراب اجتماعی شدیدی هستند و به بودن در میان جمع تمایلی ندارند و هم چنین کودکان مبتلا به اضطراب اجتماعی از بدبینی بسیار شدیدی رنج می برند و از سلامت روانی پایین تری در مقایسه با کودکان عادی برخوردار هستند و قدرت رهبری بسیار پایینی دارند، بدین ترتیب از بودن در گروه و بر عهده گرفتن رهبری گروه ترس شدیدی دارند.برای از بین بردن بدبینی این کودکان از روش مداخله ی آموزش خودشکوفائی که یکی از بهترین الگوهای روان شناسی مثبت نگر است،استفاده گردید،به این صورت که پس از به دست آمدن نمرات از آزمون بدبینی،کودکان به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند،گروه آزمایش به مدت 8 جلسه آموزش خودشکوفائی را دریافت کردند ولی گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند،بعد از 8 جلسه آموزش مجدداً از هردو گروه ،آزمون بدبینی گرفته شد.نتایج حاکی از آن بود که کودکانی که آموزش خودشکوفائی را دریافت کرده بودند،نمرات بسیار بهتر و پایینی را نسبت به کودکانی که هیچ مداخله ای را دریافت نکرده بودند کسب نموده بودند بنابراین نتیجه گرفتیم که روان شناسی مثبت نگر در کاهش هراس اجتماعی کودکان بسیار موثر است زیرا (p<0/05)،به این ترتیب داده ها با استفاده از نرم افزار spss تجزیه شدند و از آزمون کایموبارتلت استفاده گردید.برای به دست آوردن همگنی شیب رگرسیون که یکی از پیش شرط های لازم برای آزمون کایمو بارتلت است،آزمون کوواریانس تک متغیره مورد استفاده قرار گرفت