اثربخشی مداخله گروهی شناختی رفتاری برخودکارآمدی در دانش‌آموزان دارای آسیب شنوایی با نشانه های اضطراب

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله گروهی شناختی رفتاری بر خودکارآمدی در دانش آموزان دارای آسیب شنوایی با نشانه های اضطراب انجام شد. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، که به صورت پیش آزمون_پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. نمونه آماری این پژوهش 24 دانش آموز مضطرب دارای آسیب شنوایی بود که از میان دانش آموزان دارای آسیب شنوایی شهرستان بجنورد و شیروان بر اساس پرسشنامه اضطراب بک (با نمره برش (26 به عنوان افرادا دارای نشانه های اضطراب شناسایی شدند. و سپس 12 نفر در گروه آزمایش (6 نفر دارای آسیب شنوایی متوسط و 6 نفر دارای آسیب شنوایی شدید) و 12 نفردر گروه کنترل 6) نفر دارای آسیب شنوایی متوسط و 6 نفر دارای آسیب شنوایی شدید) جایدهی شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه اضطراب بک و خودکارآمدی کودک و نوجوان موریس استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل کواریانس استفاده شد.گروه آزمایش به مدت 12 جلسه45دقیقه ای به صورت یک‌بار در هفته تحت مداخله گروهی شناختی رفتاری قرار گرفتند. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس چند متغیری با استفاده از نرم افزار spss-23مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد. بدین معنی که درمان شناختی – رفتاری موجب افزایش میزان خودکارآمدی در دانش آموزان ناشنوا دارای نشانه های اضطراب می شود (001/0p<). یافته‌های پژوهش حاضر مشخص می‌کند که درمان شناختی – رفتاری می‌تواند در افزایش میزان خودکارآمدی دانش آموزان ناشنوا دارای نشانه های اضطراب اثرگذار باشد