پیش بینی اختلال سوگ طولانی بر اساس احساس تنهایی و سبک های دلبستگی در بازماندگان متوفی کرونا ویروس-19

هدف از این پژوهش بررسی پیش بینی اختلال سوگ طولانی بر اساس احساس تنهایی و سبک های دلبستگی در بازماندگان متوفی کرونا ویروس-19 بود. طرح پژوهش، کّمی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه بازماندگان متوفی کرونا ویروس-19 در سال 1400 بودند. به این منظور تعداد 400 نفر از این افراد با استفاده از فرمول کوکران و به روش نمونه ‏گیری در دسترس انتخاب خواهند شد و به پرسشنامه مقیاس اختلال سوگ طولانی مدت(pg-13-r) پریگرسون و همکاران(2021)، مقیاس احساس تنهایی-نسخه سوم(uclals3) راسل(1996) و پرسشنامه سبک های دلبستگی(asq) هازن و شاور(1987) پاسخ دادند. داده ‏های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیره تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین احساس تنهایی و سبک های دلبستگی با اختلال سوگ طولانی رابطه معنادار وجود دارد (01/0>p). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نیز آشکار کرد که 7/75 درصد واریانس اختلال سوگ طولانی به ‌وسیله احساس تنهایی و سبک های دلبستگی ‏تبیین می‏شود. یافته‏ های این پژوهش نشان می دهد که احساس تنهایی و سبک‏ های دلبستگی نقش مهمی در پیش بینی اختلال سوگ طولانی در بازماندگان متوفی کرونا ویروس-19 دارند