استراتژی های مدیریت پسماند کشاورزی در روند پایداری زیست محیطی

در سطح جهان، ضایعات کشاورزی فراوان هر روز برای برآورده کردن نیازهای روزافزون جمعیت در حال رشد تولید می‌شوند. مدیریت محدود ویا نادرست آن، نیاز فوری به طراحی استراتژی هایی برای استفاده و ارزش گذاری به موقع آنها، برای پایداری کشاورزی و امنیت انسانی-غذایی و سلامت ایجاد کرده است.این ضایعات از منابع مختلفی از قبیل بقایای پروش دام ، آبزیان، محصولات و صنایع کشاورزیایجاد می شوند. جزء اصلی بقایای گیاهی و ضایعات کشاورزی و صنعتی، سلولز (فراوانترین بیوپلیمر) و پس از آن لیگنین و همی سلولز (زیست توده لیگنوسلولزی) است. ضایعات کشاورزی و فرایند دفع آنها یک مسئله جهانی است زیرا اکثریت قریب به اتفاق آن در حال حاضر سوزانده یا در خاک مدفون میشوند که این مسئله باعث آلودگی هوا، آب و گرم شدن کره زمین می شود. از دیرباز، برخی از بقایای گیاهی به عنوان سوخت ، علوفه حیوانات،ساخت سقف های کاهگلی، کمپوست سازی، مالچ پاشی خاک، چوب کبریت و تولید کاغذ استفاده می شده است. اما، زیست توده لیگنوسلولزی می‌تواند به عنوان منبع پایداراز سوخت زیستی (بیودیزل، بیواتانول، بیوگاز، بیوهیدروژن) و انرژی زیست بکار رود. با جایگزین کردن این منبع پایدار انرژی با سوخت‌های فسیلی می توان راه حلی به مسائل مربوط به تغییرات آب و هوایی کره زمین و کمبود سوخت های فسیلی پیدا کرد بنابراین، ارزش‌گذاری بقایای لیگنوسلولز با تولید محصولات با ارزش افزوده از جمله کودهای زیستی، آجرهای زیستی، زغال‌سنگ زیستی، پلاستیک‌های زیستی، کاغذ، سوخت‌های زیستی، آنزیم‌های صنعتی، اسیدهای آلی و غیره می‌تواند بر اقتصاد زیستی تاثیر بگذارد. بر اساس استراتژی‌های مختلف مدیریت پسماندها، که شامل «کاهش»، «استفاده مجدد» و «بازیافت» ضایعات برای تقویت کشاورزی پایدار و به حداقل رساندن آلودگی زیست‌محیطی است. این بررسی شامل استراتژی‌های مختلف مدیریت پسماند های کشاورزی مبتنی بر اقتصاد زیستی دایره‌ای است که شامل «کاهش»، «استفاده مجدد» و «بازیافت» این ضایعات برای تقویت کشاورزی پایدار و به حداقل رساندن آلودگی زیست‌محیطی است.