روشنگری فرهنگ رهبری اقتدارگرا و پدرانه در سازمان ها

مطالعه حاضر به روشنگری فرهنگ رهبری اقتدارگرا در سازمان ها می پردازد. رهبری اقتدارگرا متمایز از سایر ساختارهای رهبری بوده و مربوط به تقسیم قدرت است. برای دستیابی به این اهداف، رهبران اقتدارگرا اعتماد به نفس بالایی از خود نشان می‌دهند و اقدامات خود را طوری برنامه‌ریزی می‌کنند که زیردستان، اقتدارشان را به چالش نکشند. چنین رهبرانی، به عنوان یک سبک اعمال اقتدار رسمی و قدرت موقعیت، ممکن است رفتارهای کارکنان را در ساختار نقش سلسله مراتبی سازمان مهار کند. ازاین رو، رهبران استبدادی، اقتدارگرا و دستوری «استقلال و خودمختاری پیروان را محدود کرده و به موجب آن، پیروان را از طریق رویه‌ها و قوانین غیرشخصی کنترل می‌کنند». رفتارهایی که عمیقا در باور ها و پیش فرض های کارکنان ریشه دارد. با این وجود با یک حوزه رهبری روبه رو هستیم که یافته های نظری و تجربی بسیار ناچیزی را شامل شده است. روش مورد استفاده در این پژوهش از نظر رویکرد مروری بوده و داده ها از 34 پژوهش داخلی و خارجی پیرامون این مفهوم گرداوری شده است. یافته ها نشان می دهد که رهبری اقتدارگرا با وجود سابقه طولانی در حوزه رهبری، موضوع اقتدارگرایی و چگونگی تاثیر آن بر رهبری و فرآیندهای رهبری در دهه های اخیر مورد غفلت قرار گرفته است. با این حال، رویدادهای جهانی اخیر روشن می‌سازد که درک بهتری از اقتدارگرایی مورد نیاز است و محققان رهبری از علاقه‌ای دوباره به مطالعه اینکه چرا پیروان رهبران اقتدارگرا را در آغوش می‌گیرند، سود می‌برند. ازاین رو، ماهیت شخصیت اقتدارگرا، چگونگی رشد ارزش‌های اقتدارگرا و چگونگی اندازه‌گیری آن مورد بحث قرار خواهد گرفت. و رهبری اقتدارگرا بالا نشان دهنده تسهیم نسبتاً کم قدرت و اطلاعات با کارکنان و همچنین تلاش نسبتاً زیاد برای کنترل رفتارهای آن هاست.