اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودانتقادی و تاب آوری در مادران دارای فرزند کم شنوا

مقدمه: خودانتقادی و تاب آوری دو بعد اثرگذار در مادران دارای فرزندا کم شنوا است، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد نقش مهمی در سلامت روانی و جسمی آن ها دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودانتقادی و تاب آوری در مادران دارای فرزند کم شنوا بود. روش بررسی: طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری شامل دانش آموزان نابینا، ناشنوا و کم شنوا مدارس ابتدایی و متوسطه اول شهر سیرجان در سال تحصیلی 1400-1399 بود. 30 نفر از مادران دارای فرزند کم شنوا به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در یک گروه آزمایش (15نفر) و یک گروه کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه مداخله طی 8 جلسه تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد 90 دقیقه ای و به صورت گروهی هفتهای دو بار قرار گرفتند اما در مورد گروه کنترل اقدامی انجام نشد. پرسشنامه سطوح خودانتقادی و پرسشنامه تاب آوری در مورد آن ها اجرا شد. بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با آزمون های توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار spss نسخه 23 انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب کاهش خودانتقادی و افزایش تاب آوری در مادران دارای فرزند کم شنوا شده است. نتیجه گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش خودانتقادی و افزایش تاب آوری موثر بود. بنابراین این مداخله می-تواند برای کاهش مشکلات روانشناختی در ماردان دارای فرزند کم شنوا، مورد استفاده قرار گیرد.