اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر انزوای اجتماعی و علائم اضطراب اجتماعی در دانش آموزان دختر دوره ی متوسطه اول

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی برشفقت بر انزوای اجتماعی وعلائم اضطراب اجتماعی در دانش آموزان دختر دوره ی متوسطه شهراصفهان انجام شد. روش پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون – پس آزمون و مرحله پیگیری بود. جامعه پژوهش دانش آموزان دختر دوره متوسطه اول شهر اصفهان در سال تحصیلی 1399-1398را شامل می شد. به منظور غربالگری، 378 نفر از دانش آموزان به پرسشنامه ی اضطراب اجتماعی واتسون و فرند (1969) به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای پاسخ دادند و از بین آنها، 30 نفر از دانش آموزانی که در این پرسشنامه نمره بالاتر از 12 گرفتند و سایر ملاک های ورود به مطالعه را داشتند به عنوان گروه نمونه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه جایگزین شدند(هر گروه 15 نفر). دانش آموزان گروه آزمایش مداخله درمانی مبتنی بر شفقت را دریافت کردند اما گروه کنترل تا پایان مرحله پیگیری هیچ مداخله ای دریافت نکرد. شرکت کنند گان دو گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به پرسشنامه های انزوای اجتماعی راسل و همکاران (1980) و اضطراب اجتماعی واتسون و فرند (1969) پاسخ دادند. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت بر انزوای اجتماعی وعلائم اضطراب اجتماعی در دانش آموزان دختر دوره ی متوسطه تاثیر معناداری داشته است (p<0/05). با توجه به یافته های به دست آمده می توان از این درمان برای بهبود اضطراب و انزوای اجتماعی دانش آموزان سود جست.