مروری بر تاثیر رنگدانه‌ها و پرکننده‌ها بر جدایش کاتدی و مقاومت به خوردگی پوشش‌های آلی

استفاده از پوشش‌های آلی و اعمال حفاظت کاتدی از جمله روش‌های پرکاربرد در صنعت برای پیشگیری و کنترل خوردگی سازه‌های فلزی می‌باشد، پوشش‌ها به عنوان مهم‌ترین روش برای کاهش هزینه‌های خوردگی سبب کاهش جریان اعمالی لازم برای حفاظت کاتدی می‌شوند؛ اما از طرفی به دلایل مختلفی از جمله عدم آماده‌سازی مناسب سطح، عدم بازرسی‌های دقیق در قبل و حین اعمال و وجود تنش‌های حرارتی و مکانیکی پس از اعمال همواره دارای عیب و حفره هستند، در کنار مزایایی که در استفاده از تلفیق این دو روش وجود دارد پدیده مخربی به‌نام جدایش کاتدی مطرح می‌شود که ناشی از اعمال جریان حفاظت کاتدی به سازه پوشش داده شده و ایجاد محیط قلیایی در فصل مشترک فلز/ پوشش است که باعث کاهش چسبندگی پوشش و جدا شدن پوشش از سطح می‌گردد. در یک دهه گذشته تحقیقات زیادی در خصوص تقویت پوشش‌ها با استفاده از رنگدانه‌ها و پرکننده‌ها صورت گرفته‌است، این مواد با توجه به عوامل مختلفی مانند ساختار شیمیایی، اندازه ذرات، شکل ذرات، درصد افزوده شده و... باعث افزایش مقاومت یونی پوشش‌ها و در نتیجه باعث افزایش مقاومت به خوردگی و کاهش پدیده جدایش کاتدی شده‌اند ، در این پژوهش به بررسی عملکرد رنگدانه‌ها و پرکننده‌ها در بستر پوشش‌های آلی و تاثیرشان بر پدیده های مذکور پرداخته خواهد شد .