بیوفلوتاسیون کالکوپیریت با استفاده از باکتری‌های هالوفیل به صورت مجزا و ترکیب آن‌ها به عنوان بازداشت‌کننده‌های زیستی پیریت

با توجه به افزایش روزافزون مصرف آهک در فرآیند فلوتاسیون برای افزایش ph سیستم و ایجاد محیط قلیایی و نیز گران شدن تدریجی آن، توجه محققان به سمت انجام عملیات فلوتاسیون در محیط خنثی جلب شده است. باکتری‌های هالوفیل پتانسیل جایگزینی برای کاهش‌دهنده‌های فلوتاسیون مانند آهک را دارند زیرا عمل فلوتاسیون با کمک آن ها در ph خنثی نیز قابل انجام است. همچنین به دلیل اثر بافر آب دریا، که واسطه انتخابی برای بیوفلوتاسیون است، استفاده از روش بیوفلوتاسیون باعث کاهش استفاده از آب آشامیدنی و همچنین کاهش مصرف مواد شیمیایی می شود. در این پژوهش، پنج نوع باکتری هالوفیل به عنوان بازداشت کننده های زیستی پیریت و شناورکننده های کالکوپیریت مورد مطالعه قرار گرفتند. آزمایش‌های بیوفلوتاسیون با استفاده از لوله هالیموند انجام شدند که باکتری‌های halobacillus sp.، alkalibacillus almallahensis، و alkalibacillus sp. عملکرد بهتری در بازداشت پیریت و شناورسازی کالکوپیریت نسبت به سایر باکتری‌ها داشتند. بازیابی بازداشت پیریت هنگام استفاده از آن ها به ترتیب 9/30، 3/30، و 0/34 درصد و بازیابی شناورسازی کالکوپیریت توسط آن ها به ترتیب برابر با 9/52، 6/68، و 7/55 بود که نشان‌دهنده انتخاب پذیری بالای این باکتری‌ها در فلوتاسیون می‌باشد. علاوه بر آزمایش های فوق، تاثیر ترکیب این سه نوع باکتری بر بازداشت پیریت و شناورسازی کالکوپیریت نیز مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان دادند که ترکیب هر سه نوع باکتری (3/33 درصد از هر نوع) با هم توانستند پیریت را نسبت به سایر حالت‌ها بهتر بازداشت کنند و مقدار بازیابی پیریت 5/27 درصد به دست آمد که نسبت به باکتری های تک کمتر بود. همچنین تاثیر عملکرد ترکیب این سه نوع باکتری بر روی شناورسازی کالکوپیریت بررسی شد و بازیابی آن 6/72 درصد به دست آمد که نسبت به باکتری های تک بالاتر بود. از سوی دیگر با توجه به اینکه مقدار بازیابی کالکوپیریت در تست‌های ترکیب سه باکتری از تست های تک باکتری، و دو باکتری بیشتر بود، می توان نتیجه گرفت ترکیب هر سه باکتری می‌تواند باعث هم افزایی بهتر و بهبود عملکرد آن ها در تست های میکروفلوتاسیون شود.