نقش آموزش مبتنی بر داستان سرایی بر ناگویی هیجانی دانش آموزان ابتدایی

ناگویی هیجانی در زندگی تحصیلی دانش آموزان و تعاملات اجتماعی آنان اهمیت زیادی داشته و می تواند برای آنها مشکلات فراوانی را به همراه آورد. به طور کلی انتظار می رود دانش آموزانی که ناگویی هیجانی بالایی دارند نتوانند با مسائل و فرایندهای یاددهی و یادگیری سازگار شوند و بنابراین واکنش های افسرده وار بیشتری از خود نشان می دهند، در حالی که دانش آموزان دارای توانایی بیان هیجانات خود را دارند پاسخهای سازشی و انطباقی بیشتری نسبت به فرایند تحصیلی از خود نشان داده و با رویدادهای تحصیلی برخورد مستقیمی دارند، در این راستا یکی از ابزارهایی که می تواند در کاهش ناگویی هیجانی مورد استفاده قرار گیرد داستان سرایی می باشد، چرا که هنر داستان سرایی دانش آموزان را شیفته و تاثیری عمیقی بر روان، زبان، رفتار و شخصیت بر او می گذارد و می تواند در زمینه ناگویی هیجانی نقش موثری را ایفا کند، در نتیجه ضرروت مطالعه در خصوص متغیرهای تحصیلی، شناختی، هیجانی، رفتاری دانش آموزان و شناسایی عوامل موثر بر آن می تواند راهشگای پیشرفت تحصیلی دانش آموزان باشد، با درک آنچه که مطرح شد این نوشتار در تلاش برای تیین نقش داستان سرایی بر کاهش ناگویی هیجانی دانش آموزان ابتدایی می باشد.