درآمدی بر ارتباط آموزش و توسعه

بخش آموزش، یکی از ارکان اساسی توسعه کشورها می باشد. این بخش از آن جهت دارای اهمیت فوق العاده است که هم ابزاری مهم برای توسعه بوده و هم یکی از اهداف توسعه محسوب می شود. هیچ جامعه تحصیل کرده ای فقیر نیست و هیچ جامعه بی سوادی ثروتمند نیست. با توجه به اهمیت و حساسیت دو مقوله اقتصاد و آموزش و پروش، این مقاله ضمن مروری بر این دو واژه با کمک از نظریات صاحبنظران، به پیشینه تاریخی اقتصاد آموزش و پرورش پرداخته و سپس ، منحصرآ بررسی فواید اقتصادی آموزش و پرورش را مورد توجه قرار دهد. با توجه به بررسی هایی که در این نوشتار ذکر گردیده، درمی یابیم که رشد منابع و سرمایه انسانی با تکیه بر آموزش و تربیت نیروی ماهر و تحصیل کرده، از با ثبات ترین بخش های اقتصادی جامعه محسوب می شود ونسبت به سرمایه های فیزیکی از ثبات و تعادل بیشتری برخوردار است. درحالی که سایر بخشهای اقتصادی غالباً با دوران های رکود و رونق مواجه هستند، طبیعت آموزش و پرورش نه تنها خود از ثبات و تعادل قابل توجهی برخوردار است، بلکه به هنگام رکود اقتصادی و بیکاری می تواند نیروی کار را جذب نموده آن را تجهیز کرده و در هنگام رونق، نیروی کار آموزش دیده را تحویل جامعه دهد. همچنین تقویت سرمایة انسانی باعث رشد فزاینده در سرمایه های دیگر از جمله سرمایة اجتماعی، دانشی، فکری و فیزیکی و... می شود.