مروری بر روشهای مهاجرت زنده ماشین های مجازی در سکوهای فوق ناظر

امروزه با گسترش جهانی شبکه‌های کامپیوتری، تکنولوژی ها هر چه بیشتر به سمت مجازی سازی پیش رفته است. یکی از ویژگی های مهم مجازی‌سازی، مهاجرت زنده است. مهاجرت زنده یعنی یک ماشین مجازی در حال اجرا، از یک میزبان فیزیکی به میزبان دیگر منتقل ‌شود. کارایی مهاجرت زنده تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار می‌گیرد. مهم‌ترین معیارهای موثر بر کارایی آن، شامل الگوی دسترسی به حافظه، پهنای باند مهاجرت، مشخصه بار کاری، کارایی میزبان، ماشین‌های مجازی مجاور، الگوی مهاجرت، پیکربندی ماشین مجازی، الگوی ورودی/خروجی دیسک، توالی مهاجرت، مدیر ماشین مجازی یا پلتفرم فوق ناظر و توافق سطح سرویس می باشد. پلتفرم فوق ناظر که به عنوان مدیر ماشین مجازی نیز شناخته می شود، نرم افزاری است که ماشین های مجازی را ایجاد و اجرا می کند. یک فوق ناظر به یک کامپیوتر میزبان اجازه می دهد تا با به اشتراک گذاری مجازی منابع خود، مانند حافظه، دیسک و پردازنده از چندین ماشین مجازی مهمان پشتیبانی کند. پلتفرم های فوق ناظر امکان استفاده بیشتر از منابع موجود سیستم را فراهم می‌کنند زیرا ماشین‌های مجازی مهمان، مستقل از سخت‌افزار میزبان هستند. این بدان معنی است که آنها می توانند به راحتی بین سرورهای مختلف جابجا شوند. از آن جایی که چندین ماشین مجازی می توانند از یک سرور فیزیکی با یک پلتفرم فوق ناظر استفاده کنند، قادر است که فضا، انرژی و الزامات نگهداری را کاهش دهد. در این مقاله مروری بر روش های مهاجرت زنده در ماشین های مجازی پرداخته شده است.