حل و فصل اختلافات در قراردادهای بین المللی صنعت احداث منطبق بر فیدیک

امروزه به منظور تداوم روابط تجاری، تامین منافع متقابل، کاهش هزینه رسیدگی و جلوگیری از رکود سرمایه، رسیدن به توازن اقتصادی و حفظ منابع مالی پروژه، طرفین قراردادهای تجاری بین المللی، به ویژه قراردادهای بلندمدت، روش های جایگزین حل اختلاف را بر داوری ترجیح می دهند. در یک قرارداد پیمانکاری، کارفرما و پیمانکار در برابر هم قرار ندارند و هر دو به دنبال تامین هدفی مشترک هستند. کارفرما از محکوم کردن پیمانکار و برنده شدن در دعوایی ترافعی سودی نمی برد؛ زیرا در نهایت به روند ادامه پروژه خدشه وارد آمده و منفعتی به دست نمی آید. فیدیک برای ارائه الگوی یکسان در قراردادهای پیمانکاری صنعت احداث ، در سال 1999 نهادی با عنوان هیئت حل و فصل اختلافات را تاسیس نمود . فیدیک رویه سه مرحله ای را با هدف حل و فصل اختلافات ارائه کرده است در آغاز اختلاف باید به هیئت حل و فصل اختلافات dba ارجاع شود . سپس برای جلوگیری از ارجاع اختلاف به داوری، حل و فصل دوستانه را مطرح می کند و سرانجام ممکن است که اختلاف به داوری ارجاع شود. این پژوهش با روش تحلیلی – توصیفی به دنبال پاسخگویی به این ابهامات می باشد که ایا اجرای تصمیمات هیئت های حل اختلاف فیدیک دارای رسمیت بوده و توان اجرا شدن را دارا می باشند ؟ ایا مسئله قصور در اجرای تصمیم هیئت حل اختلاف ، اختلاف جدیدی است و باید مجددا نزد هیات مطرح و سپس در دیوان داوری دادخواهی شود ؟ آیا تصمیمات برآمده از دیگر فرایندهای دوستانه حل اختلاف، می توان لازم الاجرا تلقی و مانند رای نهایی و یا دست کم دستور موقت اجرا نمود ؟بهترین مدلی که مطابقت بیشتر با اهداف فیدیک و نظام حقوقی ایران می تواند داشته باشد از چه شیوه ای برخوردار است ؟