نئو نی‌هونگا به مثابه پیوندی میان سنت و مدرنیته در نقاشی ژاپنی

نقاشی نئو نی‌هونگا در اصل پیشنهادی است برای بررسی مفهوم نقاشی مدرن (معاصر) به سبک ژاپنی. نقاشی سنتی ژاپن که چیزی حدود هزار سال قدمت داشت در سال 1900 میلادی برای نشان دادن تمایز نقاشی ژاپنی در مقابل نقاشی رنگ روغن غربی، در یک سبک واحد تحت عنوان نی‌هونگا (نقاشی به سبک ژاپنی) تجمیع شد و به فعالیت خود ادامه داد. نئو نی‌هونگا در قرن بیست و یکم و توسط هیساشی تنمیویا به هنر معاصر ژاپن معرفی شد، این سبک، نقاشی سنتی را به عنوان یک هنر مدرن احیاء می‌کند. به‌نظر می‌رسد تنمیویا قادر است تمام مضامین و زیر مجموعه‌های نقاشی سنتی را در قالبی مدرن باز آفرینی و روایت کند. سوال اصلی این است که هنرمند چگونه در حالیکه به نماد‌ها، نوع بازنمایی و چارچوب کلی نی‌هونگا وفادار است، توانسته حوادث، علایق و آرزوهای معاصر را به این جهان پر رمز و راز بیافزاید. در این پژوهش شیوه‌های پیشنهادی تنمیویا به عنوان عاملی موثر و پیوند دهنده سنت و مدرنیته در نقاشی ژاپنی مورد تحلیل و بررسی قرار خواهد گرفت. بدیهی است در این راه بررسی و معرفی زیر شاخه‌های مختلف نقاشی نی‌هونگا مثل صحنه‌های سامورایی، کیمونو و حیوانات و بازتاب آن به شیوه‌ای امروزی در سبک نئو نی‌هونگا از اهداف پژوهش حاضر است. روش تحقیق توصیفی تحلیلی است و مدارک و مستندات مورد نیاز در این مقاله اعم از مصاحبه با هنرمند، بررسی تصاویر و مستندات شامل مقالات و نقدها، به روش کتابخانه‌ای گردآوری خواهد شد.