بررسی رویکرد فلسفی اکو فمینیسم و پیامدهای آن برای اصول آموزش اخلاق محیط‌زیستی

هدف این مقاله بررسی رویکردی جدیدی درباره مسائل محیط‌زیستی است که اکو فمینیسم خوانده می شود. این رویکرد را می توان شعبه ای از کل روایت فمینیسم قلمداد کرد که بر نگاه زنانه به انسان، جامعه و طبیعت و مناسبات میان آن‌ها استوار است. پژوهش حاضر ازلحاظ ماهیت، نظری و ازلحاظ روش، توصیفی و استنباطی است. بخش توصیفی مطالعه بررسی مولفه‌های رویکرد مذکور و بخش استنباطی نیز استخراج اصول آموزش اخلاق محیط‌زیستی از مولفه‌های موردبحث است. جامعه آماری را نیز کلیه منابع فارسی و انگلیسی در دسترس تشکیل می دهد. برای جمع‌آوری داده ها، منابع و اسناد و مدارک موردمطالعه، یادداشت برداری و درنهایت در چارچوب نظریه صورت‌بندی می شود. یافته های پژوهش در دو بخش توصیفی و استنباطی را می توان به این شرح بیان کرد. اکو فمینیسم که در دهه 1980 پدید آمده،‌ درواقع جنبشی است که به تاثیر از فمینیسم مدرن (نئوفمینیسم) شکل‌گرفته است و در جهت پرورش بعد زنانگی جامعه برای ایجاد تعادل بین طبیعت (زنانگی) و فرهنگ (مردانگی) و به‌تبع آن احیای محیط‌زیست است. اخلاق فلسفی اکو فمینیستی، زیرشاخه‌ فلسفه اکو فمینیستی است. اخلاق محیط‌زیستی متاثر از این رویکرد بر ارزش هایی چون مراقبت، همدلی و دوستی با طبیعت تاکید دارد. انعکاس این مولفه‌ها در آموزش محیط‌زیستی می تواند مانع از تخریب محیط‌زیست شود. آموزش اخلاق اکوفمنیستی بر اصولی مانند؛ پویایی، احترام به طبیعت، همدلی و مراقبت، عدم ترویج سلطه، توجه به ارزش‌های نادیده گرفته‌شده در اخلاق سنتی، جلوگیری از تخریب محیط زیست و پیوستگی انسان و طبیعت استوار است.