مقایسه اثر شش هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر بیان ژن mir - 373 رت های نر مبتلا به کاردیومیوپاتی دیابتی

هدف پژوهش: عامل اصلی مرگ و میر بیماران دیابتی، کاردیومیوپاتی است. تمرین ورزشی منظم سبب بهبود مقاومت به انسولین و کاهش مرگ و میر بیماران دیابتی می گردد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه اثر شش هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر بیان ژن mir-373 رت های نر مبتلا به کاردیومیوپاتی دیابتی بود. روش و روند پژوهش: 24 رت نر نژاد ویستار با میانگین وزن 20±200 گرم و سن 8 هفته، پس از القای دیابت (با تزریق mg/kg 50 stz) به طور تصادفی در چهار گروه 6 تایی (شم، کنترل، تمرین مقاومتی و تمرین هوازی) طبقه بندی شدند. یک گروه سالم (n : 6) نیز جهت مقایسه با گروه دیابتی در نظر گرفته شد. پروتکل های ورزشی مقاومتی (راه رفتن بر روی نردبان عمودی) و هوازی (دویدن بر روی تردمیل) به مدت 6 هفته (5روز در هفته) اجرا شد. با استفاده از pcr-real time بیان ژن mir–373گروه های مختلف مورد ارزیابی قرار گرفت. با توجه به طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون آماری one way anova و آزمون t همبسته استفاده شد. داده های بیان ژن با روش gapdh و روش ( ∆∆ct )- 2 نرمال شدند. یافته ها: هر دو پروتکل تمرینی منجر به کاهش معنادار (p ≤ 0/05) گلوکز خون ناشتا (fbs) و شاخص مقاومت به انسولین (homa-ir%) شدند. vo2peak (p: 0/1) گروه هوازی و 1rm (p : 0/73 ) گروه مقاومتی افزایش معناداری پیدا کردند. سطح بیان ژن mir–373 در گروه کنترل و شم دیابتی نسبت به گروه سالم کاهش اما در هر دو گروه تمرینی افزایش یافت. اما این افزایش معنادار نبود (p > 0/05). نتایج: تمرین هوازی و مقاومتی به ترتیب توان هوازی و قدرتی گروه های تمرینی را بهبود بخشید. ضمنا هر دو تمرین منجر به بهبود عوارض دیابت ( سطح بیان mir-373 را افزایش دادند ) شدند اما تمرین هوازی سبب بهبود مطلوب تر عوارض کاردیومیوپاتی دیابتی شد.