تاثیر تمرین استقامتی بر سطوح پروتئین های nrg1 و erbb2 عضلات سولئوس و edl رتهای ویستار دیابتی

زمینه و هدف: بیماری دیابت، چالشی بزرگ برای سلامت عمومی است. دیابت یک مشکل جدی است که در سراسر جهان در حال افزایش است و برآورد می شود که در سال 2040 ، 642 میلیون نفر تحت تاثیر قرار خواهند گرفت. عضله اسکلتی در برابر محرک های بیشماری که به آن وارد میشود از راههای متفاوتی به آن پاسخ میدهد. بیماری هایی مثل دیابت می تواند بر سلامت عضله اسکلتی تاثیر منفی گذاشته و عملکرد آن را تحت تاثیر قرار دهد. کاهش وزن، آتروفی عضلانی، افزایش قند خون از جمله مواردی هستند که می تواند سلامت بلند مدت عضله را تحت تاثیر قرار دهد. پژوهش حاضر با هدف تاثیر تمرین استقامتی بر سطوح پروتئین های nrg1 و erbb2 عضلات سولئوس و edl موش های صحرایی نر ویستار دارای دیابت انجام گرفت. روش پژوهش: 40 سر رت نر ویستار 8 هفته ای با وزن 200 تا 250 گرم به عنوان نمونه پژوهش از مرکز نگهداری حیوانات دانشگاه علوم پزشکی لرستان خریداری شدند. رت ها در چرخه روشنایی-تاریکی 12به 12 ساعت، در دمای 21 درجه سانتی گراد نگهداری شده و تمامی آنها به آب و غذای ویژة موش دسترسی آزاد داشتند. پس از 12 ساعت محرومیت از غذا، با تزریق یک مرحله ای و درون صفاقی محلول stz، mg/kg45 حل شده در بافر سیترات تازه mol/l5/0، 5/4ph= با دمای 4 درجه سانتی گراد دیابت القاء شد. پنج روز پس از تزریق stz، رتهایی که قند خون آنها بیشتر از 300 میلی گرم در دسی لیتر بود بعنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. به رتهای غیر دیابتی نیز به همان میزان، بافر سیترات تزریق شد. دو هفته پس از تزریق دیابت، رت ها به روش تصادفی به چهار گروه 10 تایی تقسیم شدند؛ دیابت کنترل (dc)، گروه دیابت تمرین (dt)، گروه سالم کنترل (hc)، و گروه سالم تمرین (ht). پروتکل تمرین استقامتی به مدت 6 هفته انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، عضلات سولئوس و edl موش های صحرایی استخراج و برای بررسی پروتئین های nrg1 و erbb2 از روش وسترن بلات استفاده شد. یافته ها: رت های دیابتی افزایش سطوح قند خون و کاهش وزن بدن را از خود نشان دادند. قبل از شروع پروتکل تمرینی میزان قند خون گروه dc نسبت به hc اختلاف معنی دار داشت (001/0 p=) و در پایان شش هفته نیز این اختلاف معنی دار حفظ شد. شش هفته تمرین استقامتی توانست به طور معناداری قند خون گروه dt را نسبت به dc کاهش دهد (002/0p=) و این نشان دهنده اثر مثبت تمرین بر قند خون بود. در اتمام شش هفته، وزن بدن رت های دیابتی گروه dc بطور معنی داری نسبت به گروه hc کاهش یافته بود (001/0 p=). و شش هفته تمرین استقامتی نتوانست از این کاهش جلوگیری کند. اگرچه میانگین وزن گروه ht نسبت به گروه hc کمتر بود ، اما این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار نبود. میزان پروتئین nrg1 در گروه dc در عضله سولئوس نسبت به سایر گروه ها افزایش بیشتری نشان داد که این افزایش بین گروه dc و hc معنی دار بود (006/0 =p). میزان پروتئین nrg1 در گروه dc در عضله edl نسبت به سایر گروه ها افزایش بیشتری نشان داد که این افزایش بین گروه dc و hc معنی دار بود (03/0 =p). میزان پروتئین nrg1 در گروه dt نسبت به گروه dc در عضله سولئوس و edl کاهش معنی دار داشت ( به ترتیب 035/0p= و 04/0 =p). میزان پروتئین erbb2 در گروه dc در عضله سولئوس نسبت به سایر گروه ها افزایش بیشتری نشان داد که این افزایش بین گروه dc و hc معنی دار بود (033/0 =p). میزان پروتئین erbb2 در گروه dc در عضله edl نسبت به سایر گروه ها افزایش بیشتری نشان داد که این افزایش بین گروه dc و hc معنی دار بود (001/0 =p). میزان پروتئین erbb2 در گروه dt نسبت به گروه dc در عضله سولئوس و edl کاهش معنی دار داشت ( به ترتیب 033/0 p= و 001/0 =p). نتیجه گیری: نتایج in vivo قویاً مکانیسمی را پیشنهاد می کند که دیابت منجر به افزایش اختلال در متابولیسم عضله و افزایش nrg1/erbb2 در عضلات اسکلتی رت ها میشود و از سوی دیگر فعالیت ورزشی استقامتی باعث کاهش قند خون و کاهش فعالیت nrg1/erbb2 در عضلات اسکلتی دیابتی می شود و از این طریق به برقراری هموستاز سلول عضلانی کمک می کند. مطالعات بیشتری برای بررسی نقش و افزایش nrg1/erbb2 و اثر گذاری فعالیت ورزشی استقامتی بر آن ها مورد نیاز است. لذا پیشنهاد می شود که از ورزش بعنوان یک مداخله درمانی غیر دارویی در جهت کاهش عوارض ناشی از دیابت استفاده شود.