مقایسه خطای فرود در ورزشکاران دومیدانی و تنیس بازان

هدف پژوهش: تنیس یک ورزش منحصر به فرد است که به آمادگی جسمانی بالا احتیاج دارد، این ورزش شامل موارد بسیاری می شود که فرد مبتدی باید به همه این تکنیک ها توجه کند و آنها را به کار گیرد، مثل تکنیک های اختصاصی ورزش تنیس، حرکات پا، استراتژی بازی، تناسب اندام و تمرکز ذهنی. ورزش تنیس مهارت های متعددی را در روند بازی می طلبد و همچنین در زمره مهارت های باز به حساب می آید و محرک های بیرونی زیادی در بازی صورت می گیرد. علاوه بر اینها ورزش تنیس چند فاکتوری است. از آسیب های رایج در ورزش تنیس میتوان به تنیس البو، آسیب های شانه، سندروم تونل کارپ، کشیدگی مچ دست، پیچ خوردن مچ پا و آسیب های عضلانی اشاره کرد. اما ورزش دومیدانی به مجموعه‌ای از ورزش‌هایی گفته می‌شود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پیاده‌روی و رشته‌های ترکیبی است. مسابقات دو میدانی بر روی پیست مخصوص بیضی‌شکل دو، و مسابقات میدانی، یعنی پرتاب‌ها و پرش‌ها، بر روی زمین چمن ورزشگاه برگزار می‌شود. پرش‌های دوومیدانی شامل پرش ارتفاع، پرش طول، پرش سه‌گام و پرش با نیزه، و رشته‌های پرتابی شامل پرتاب وزنه، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و پرتاب چکش می‌شوند. ورزش دو میدانی در زمره مهارت های بسته هستند و محرک های خارجی در روند این نوع ورزش دخالت زیادی ندارد. باتوجه به ویژگی های مطرح شده درخصوص این دو رشته ورزشی یعنی تنیس و دومیدانی می توان گفت اهمیت تعادل دراینگونه فعالیت ها و کسب امتیاز و جلوگیری از آسیب ضروری به نظر می رسد. کنترل یکی از فاکتورهای بسیار اساسی برای انجام فعالیت های روزانه و اجرای بهینه فعالیت های ورزشی و اجتناب از آسیب دیدگی می باشد. جهت حفظ پایداری بدن اجزا محیطی و مرکزی سیستم عصبی دائما در حال تعامل با یکدیگرند و به منظور کنترل راستای بدن و مرکز ثقل در بالای سطح اتکا تلاش می کنند. به طور کلی تعادل بالا در ورزشکاران هم موجب عملکرد بالا و هم منجر به عدم آسیب می گردد. از این رو در پژوهش حاضر خطای فرود در تنیس بازان (به عنوان ورزشکاران رشته ورزشی باز) و دوندگان حرفه ای( به عنوان رشته ورزشی بسته) مقایسه شد. روش و روند پژوهش: این تحقیق از حیث هدف کاربردی و از حیث شیوه اجرا در زمره تحقیقات از نوع نیمه تجربی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل مردان ورزشکار استان تهران می باشد. در این پژوهش تعداد 30 نفر(15 نفر دومیدانی کار، 15 نفر تنیس باز) در رده سنی 25 تا 30 سال که در باشگاه های ورزشی استان تهران بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای و نسبی وارد مطالعه شدند. آزمودنی های مردان 25 تا 30 ساله بدون سابقه جراحی یا آسیب دیدگی در ناحیه زانو و مچ پای بی ثبات طی یک سال گذشته، و دارا بودن سابقه کار در رشته تنیس یا دومیدانی حداقل به مدت 3 سال و در سطح لیگ برتر یا ملی به مطالعه وارد شدند و درصورتی که آزمودنی ها آسیب acl یا سابقه آسیب دیدگی ماندگار در اندام تحتانی در 6 ماه گذشته، پیشینه جراحی در تنه و اندام تحتانی، شرکت در هرگونه برنامه تمرینی با هدف پیشگیری از آسیب acl و برنامه های ثبات ناحیه مرکزی بدن را داشتند از مطالعه خارج شدند. جهت ارزیابی خطر سقوط از آزمون less استفاده شد. روند اجرای آزمون به این صورت است که هر آزمودنی پس از گرم کردن، به صورت کاملا ایستاده و با دستان آویزان در کنار بدن، با قرار گرفتن بروی جعبه ای با ارتفاع 30 سانتی متر، حرکت فرود دوپا را بروی صفحه حساس به لمس که در فاصله 50 درصدی طول قد هر فرد بر روی زمین قرار گرفته است، انجام داده و بلافاصله با حداکثر توان، یک پرش عمودی را اجرا و درنهایت به صورت جفت پا بر روی صفحه حساس به لمس فرود می آیند. 2 بار تکلیف پرش فرود را جهت آشنایی اجرا و پس از استراحت یک دقیقه ای سه تکلیف پرش فرود را در فضای تحت پوشش برای تست اصلی انجام شده است.روند اجرای آزمون خطای فرود بدین ترتیب است که در جلسه پیش آزمون، افراد از روی سکوی 30 سانتی متری حرکت پرش را انجام داده و در جلوی سکو و در فاصله ای تقریبا برابر با 50 درصد قد خود روی صفحه حساس به لمس فرود آمده و سپس بلافاصله یک پرش عمودی حداکثری را صورت گرفته است. روشهای مورد نظر برای تجزیه و تحلیل در بخش توصیفی شامل: تجزیه و تحلیل توصیفی معیارهای تمایل به مرکز و پراکندگی و درصد، فراوانی می باشد که برای طبقه بندی داده ها و نمایش آنها از طریق جداول فراوانی و نمودار استفاده گردید و در بخش استنباطی ابتدا با استفاده از آزمون های کولموگراف- اسمیرنوف، آزمون تی تست دو گروه مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. همچنین جهت تجزیه و تحلیل داده ها نرم افزار spss در نظر گرفته شده است. یافته ها:نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که بین دو گروه در متغیر سیستم امتیازدهی خطای فرود less تفاوت معناداری وجود دارد (038/0=p)، به این صورت که گروه تنیس‌بازان دارای خطای فرود کمتر و در نتیجه نحوه فرود بهتری بودند. نتایج: با توجه به یافته های مطالعه حاضر می توان گفت در رشته­های ورزشی باز مانند تنیس که ورزشکار نیاز به تولید پاسخ برای محرک های متعدد محیطی و تغییر مسیر و پرش و فرود های مکرر می باشد،‌ خطای فرود کمتری داشته و یا کمتر در معرض خطر آسیب acl قرار دارد. از طرفی در رشته هایی همچون دو که ورزشکار در یک مسیر ثابت و بدون وجود محرک­های خارجی و بدون انجام پرش و فرود هستند، در آزمون خطای فرود موفقیت کمتری داشته و بیشتر در معرض آسیب acl قرار دارند. لذا به مربیان دومیدانی و رشته های مشابه توصیه می شود از تمرینات تغییر مسیر و پرشی جهت کاهش خطای فرود ورزشکاران خود بهره ببرند.