مقایسه تاثیر دو نوع تمرین تناوبی و تداومی بر گشادی عروق ناشی از جریان خون و کسر تزریقی در بیماران پیوند عروق کرونری

هدف پژوهش: امروزه به دلیل تغییر سبک زندگی، بیماری قلبی عروقی به یکی از دلایل اصلی مرگ و میر در جهان مبدل شده است. کشور ایران نیز از این الگو مستثنی نبوده و بیماری های قلبی بویژه بیماری عروق کرونر، یکی از عوامل اصلی مرگ و میر بوده است. در بیمارانی که تحت عمل جراحی بایپس عروق کرونری قرار گرفته اند، برنامه بازتوانی به عنوان عاملی تعدیل کننده، برای کاهش آسیب های احتمالی بعدی در این بیماران صورت می گیرد. مطالعات نشان داده اند که استفاده از تمرین هوازی در دوره بازتوانی قلبی بسیار اثربخش بوده و روند بهبود را سریع تر و میزان مرگ و میر را کاهش می دهد تنش برشی به هنگام فعالیت بدنی بر اثر افزایش برونده قلبی و جریان بیشتر خون به سمت عضله اسکلتی فعال، افزایش می یابد. افزایش تنش برشی به تولید بیشتر اکسید نیتریک و سرانجام رگ گشایی بیشتر منجر می شود، این پدیده را گشادی ناشی از جریان (fmd) می نامند، که به عبارت فیزیولوژیک بازخورد منفی محسوب می شود. پژوهشگران حوزه تندرستی و سلامت بر این نظر هستند که بین fmd و مرگ و میر بیماران عروق کرونری ارتباط بسیار زیادی وجود دارد به طوری که گزارش شده کاهش این متغیر به زیر عدد 5/5 سبب افزایش مرگ و میر این بیماران می شود. همچنین افزایش کسر تزریقی در این بیماران خطر گرفتگی مجدد و سکته قلبی را کاهش می دهد. اکثر تحقیقات اثر بخشی تمرینات تداومی در دوره بازتوانی قلبی را مورد بررسی قرار داده اند. احتمال می رود تمرین تناوبی به علت افزایش جریان خون در ایجاد تنش برشی و افزایش fmd اثر بخش باشد. با این مفروضه این تحقیق اثر دو نوع تمرین تناوبی و تداومی بر گشادی عروق ناشی از جریان خون و کسر تزریقی در بیماران پیوند عروق کرونری را مورد بررسی قرار داده است. روش و روند پژوهش: زمودنی های تحقیق شامل 30 بیمار مرد که دارای شرایط ورود به مطالعه بودند انتخاب و در سه گروه تمرین تداومی، تناوبی و کنترل قرار گرفتند. جامعه آماری این پژوهش بیماران پیوند عروق کرونری و نمونه های آماری این تحقیق را بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امیرکبیر اراک که تحت عمل پیوند عروق کرونری (بای پس) قرار گرفته بودند. آزمودنی ها ابتدا در جلسه آشنایی با مراحل آزمون و تمرین شرکت نمودند. طول تمرین هشت هفته و با تواتر سه جلسه در هفته بود. سپس، 24ساعت قبل از شروع تمرین بازتوانی و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی آزمون سونوگرافی جهت محاسبه گشادی ناشی ازجریان و آزمون اکوکاردیوگرافی جهت اندازه گیری کسر تزریقی مورد سنجش قرار گرفت. در جلسه اول اوج توان آزمودنی ها برای تعیین شدت تمرینی هر فرد اندازه گیری شد. برای تعیین شدت تمرین بر اساس برون ده اوج توان، ابتدا به منظور گرم کردن، افراد 10 دقیقه با توان 20 وات بر روی دوچرخه کارسنج ارگولاین(select100 ساخت آلمان، قابلیت نصب ecg) رکاب زدند، سپس، مقاومت اولیه بر روی 60 وات تنظیم و هر دقیقه 15 وات اضافه شد. معیار توقف تست واماندگی ارادی، ناهنجاری معنی دار در ecg (افت قطعه st بیش از 2 میلی متر، یا پاسخ غیر طبیعی فشار خون) و بالا بودن میزان درک فشار (آزمون شفاهی بورگ مقیاس 10 واحدی) بود. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها، از آزمون تحلیل کواریانس و در صورت تفاوت، جهت تعیین محل تفاوت از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. کلیه تحلیل‌های آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه 20 انجام شد. یافته ها: نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که تفاوت معنی داری بین دو گروه تجربی وجود نداشت. در رابطه با نتایج تحقیق بر کسر تزریقی نتایج نشان داد انجام هشت هفته فعالیت تداومی و تناوبی در قالب بازتوانی قلبی در بیماران cabg باعث افزایش معنادار مقادیر کسر تزریقی شد، تمرین تناوبی تاثیر بیشتری بر ارتقای کسر تزریقی داشت. نتایج: در این مطالعه مشخص شد که تمرین تداومی و تناوبی روشهای ایمن و موثر از برنامه تمرینی هستند که در بهبود عملکرد اندوتلیالی، ظرفیت عملکردی، کسر تزریقی و نیز کاهش عامل التهابی خطرزای قلبی hs-crp در بیماران قلبی عروقی پس از عمل بایپس عروقی موثر می باشد همچنین تمرین تناوبی توانست اوج توان را بیشتر از تمرین تداومی افزایش دهد. این موارد می تواند عملکرد قلبی در این بیماران را ارتقا، نرخ مرگ و میر را کاهش و عملکرد بیماران در زندگی روزمره را بهبود بخشد.