بررسی رابطه ادبیات و محیط زیست در اشعار معاصر

با نگاه زیست محیطی به ادبیّات می توان ضمن واکاوی و ارزیابی نگاه انسان به طبیعت و چگونگی تعامل او در طول تاریخ با طبیعت پیرامون خویش، زمینه را برای شکل گیری آثاری فراهم آورد که با در نظر گرفتن ملاحظات زیست محیطی نگرش تازه ای به طبیعت عرضه کنند. در این پژوهش با مطالعه آثار برخی از شاعران معاصر همچون نیما یوشیج، سهراب سپهری و احمد شاملو ضمن بررسی نگاه این شاعران به طبیعت، تاثیر و تقابل ادبیات و محیط زیست، رویکرد شاعران نسبت به مباحث و مسائل زیست محیطی و همچنین روابط انسان با طبیعت بررسی شده است. درباره دست آورد این پژوهش باید گفت؛ شعر نیما ،سراسر یگانگی با طبیعت است که میتوان آن را حاصل نگاه دقیق و آمیختگی او با طبیعت دانست در نظر ،نیما انسان و طبیعت دو جزء جدایی ناپذیرند در شعر نیما طبیعت با عناصر زیبای خود همواره مایه آرامش نشاط و شادمانی بشر بوده است.در شعر سهراب نیز وجود انسان بسیار کمرنگ است؛ اما در مقابل به محیط پیرامون توجه ویژه ای دارد. او با بازگشت به طبیعت به دنبال سادگی گذشته و مناظر بکر طبیعی ،است ارتباط سپهری با طبیعت ارتباطی بی واسطه است، سهراب با تامل در هستی به مرحله جدیدی از آگاهی و تجربه دست یافته است؛ این آگاهی موجب شده تا در برابر طبیعت و مظاهر آن فروتنی پیشه کند و همواره حامی حقوق محیط پیرامون باشد. شاملو، کودک انسان را عصاره ای از پیوند اساطیری عناصر طبیعت میداند او در انتظار روزهایی روشن و سراسر مهربانی است؛ روزهایی که عشق و دوستی بر همه جای جهان حکم فرما شود تا جایی که سایر جانداران نیز از این عشق و مهربانی بهره مند شوند. به طور کلی شاعران میتوانند با شیوه های بیانی ،مختلف مشکلات زیست محیطی را به تصویر بکشند و راهی برای بیرون رفت از بحران های زیست محیطی ارائه دهند.