گشتی در مسائل زنان از نگاه شاعران معاصر فارسی و عربی

زن در جامعه ی بشری و از ابتدای تاریخ تاکنون، شریک زندگی مرد، تلقی می شود و بخش وسیعی از اندیشه ها، احساسات و عواطف مرد متوجه زن می باشد. در همه ی دوره های تاریخی مختلف ادبیات عربی و ادبیات فارسی، تصویری از زن در قالب شعر و نثر ادبی دیده می شود. از این رهگذر از شاعران برجسته ادبیات معاصر عرب می توان به نزار قبانی، معروف الرصافی، نازک الملائکه، سعاد الصباح، حافظ ابراهیم، احمد شوقی، فدوی طوقان و فوزیه ابوخالد اشاره کرد؛ و در ادبیات معاصر فارسی به شاعرانی چون پروین اعتصامی، فروغ فرخزاد، طاهره صفارزاده، سیمین بهبهانی، ملک الشعرای بهار، عارف قزوینی، ایرج میرزا و ابوالقاسم لاهوتی استناد جست. حال با عنایت به این امر که در راستای آن در بُعد سنتی به ویژگی های یک زن به عنوان مادر و همسر که شامل پایداری، مهربانی و شفقت، عفت و پاکدامنی و ... پرداخته شده است و به موازات آن در بررسی سیمای مدرن، این مساله در اشعار هر یک از شاعران مذکور ادبیات عربی و فارسی تبیین شده است که زن با کسب علم و دانش و داشتن اصالت فکر و اندیشه ای وسیع، در ایفای همان نقش ها می تواند موثرتر باشد، به طوری که رابطه ی او با همسرش مبتنی بر تعامل و همکاری است، نه فرمانبرداری مطلق و نیز حقوق تضییع شده ی خود را که در عصور گذشته از دست داده بود، باز می یابد و تساوی بین حقوق زن و مرد ایجاد می شود و نیز از این منظر فرزندانی را پرورش می دهد که می توانند در جامعه منشا خدمات بزرگی باشند.