تحلیل چند اصطلاح عرفانی در دیوان نیّر تبریزی

میرزا محمّدتقی حجه‌الاسلام، متخلّص به نیّر تبریزی (1247ه‍.ق-1312ه‍.ق)، یکی از عالمان و فقهای بزرگ آذربایجان، انسانی وارسته و دارای علم و آگاهی فراوان بوده است. او در علوم ادبی و شعر مهارت داشته و تخلّص او در شعر (نیّر) است. یکی از آثار برجسته نیّر تبریزی، دیوان اشعارش اوست که در سه بخش مثنوی آتشکده، لآلی منظومه و دیوان غزلیّات تنظیم شده است. هدف نیّر تبریزی در دیوان خود این است که به بیان مباحث عرفانی چون : ایمان، باده ، بلا، تجلّی و ... ‌بپردازد. در مجموع، می‌توان گفت که نیّر تبریزی با مطرح ساختن این مفاهیم، خواسته است به تبیین تعالیم دین مبین اسلام و مذهب تشیع بپردازد و به نحو احسن توانسته است از عهده این کار برآید. این مقاله از نوع بنیادی است که با روش تحلیلی _توصیفی و به شیوه کتابخانه‌ای انجام شده است .