« جلوه های مناجات و نیایش در آثار عطار نیشابوری»

قرآن کریم به صراحت از تسبیح و نیایش تمامی کائنات سخن گفته است نظیر نخستین آیه سوره مبارکه جمعه که می فرماید : یسبح لله ما فی السموات و ما فی الارض الملک القدوس العزیز الحکیم. در واقع طبق این آیه شریفه، کائنات و همه آنچه که در آسمانها و زمین است به طاعت و عبادت حضرت حق مشغول اند. در این میان، انسان که خداوند بواسطه آفرینش او خود را احسن الخالقین خوانده، جایگاه خاص و ویژه ای را داراست. مناجات و نیایش مهم ترین پل ارتباطی بین بنده و معبود یکتا و ازلی است از این رو باید گفت نماز، تجلی گاه عشق و نیاز و زیباترین سیر معنوی انسان از ناسوت به ملکوت است. در نماز، انسان به زیباترین شکل ممکن با معشوق مطلق و یگانه به راز و نیاز می پردازد و زیباترین وجه بندگی خود را در آن به نمایش می گذارد. عطار نیشابوری - شاعر و عارف بزرگ سده ششم هجری - پیر اسرار صاحب دردی است که در زمره نامداران عرصه عشق و عرفان است. وی در آثار خویش به گونه ای مبسوط و مفصل از نماز و نیایش بر درگاه معبود سخن رانده که نگارندگان در این گفتار بر آن اند تا به - گونه ای مجمل و مختصر- اندیشه ها و عقاید وی را در مورد این موضوع بررسی نمایند.