مطالعه تطبیقی روایت‌های سیاوش و رامایانا بر اساس نظریه گرمس

نظریه روایت با توجه به علم روایت شناسی که از علم ساختارگرایی، فرمالیست، نشانه شناسی و زبان شناسی سرچشمه می گیرد؛ مورد توجه افرادی بود که با نقد ادبی سر و کار دارند. به همین جهت روایت شناسی بدنبال پیدا کردن الگوی ثابت برای روایت و یافتن ارتباط های بین عناصر شکل دهنده ی روایت است. گرمس از مهم ترین نظریه پردازان حوزه روایت، اثبات کرد که تمام اجزا قابل تفکیک هستند و الگویی انعطاف پذیر را ارائه داد. لذا هدف این پژوهش تحلیل فرم روایی داستان سیاوش در مقام یکی از کهن ترین داستان های ایران و داستان رامایانا در مقام یکی از باستانی ترین داستان های ادبیات هندوستان بر اساس نظریه گرمس است. پژوهش حاضر به روش توصیفی_تحلیلی و منابع به کار رفته در آن اسنادی_کتابخانه ای است. دستاوردهای پژوهش گویای این است که هر دو داستان با نظریه گرمس همخوانی دارد.

a comparative study of the narrations of siavash and ramayana based on garms theory

narrative theory according to the science of narratology, which originates from the science of structuralism, formalism, semiotics, and linguistics; it was of interest to people who deal with literary criticism. for this reason, narratology seeks to find a fixed pattern for narration and to find connections between the elements that form the narration. grams, one of the most important theorists in the field of narrative, proved that all components are separable and presented a flexible model. with a little meditation on many works called jahni, it is possible to compare and analyze the theory of grams narratology. therefore, the purpose of this research is to analyze the narrative form of the siavash story as one of the oldest stories in iran and the ramayana story as one of the most ancient stories of indian literature based on grams theory. the current research is descriptive-analytical and the sources used in it are library-documents. the results of the research show that both stories are consistent with grems s theory, and the plot structure, action pattern and other narrative components of grems can be included in these stories.