آنیمیسم (animism) (جاندار انگاری) در شعر سهراب

مقاله حاضر به بررسی تاثیر اندیشه آنیمیسم در اشعار سهراب سپهری می‌پردازد. سهراب شاعر ذوق است و احساس، شاعر عشق است و حیات، آنچه در اندیشه او ریشه تنیده، هنری است که با عناصر طبیعت و اندیشه‌های ماوراءطبیعی و نوعی گرایش عرفانی آمیخته است، این هنر و احساس زنده و موّاج را در تار و پود شعر او می‌توان حس کرد. سپهری شیفته و دلداده و دلسوخته‌ای است که عشق، نیاز درونی اوست و این شور، او را وادار می‌سازد که با دنیای بیرون خویش از طریق شناخت و عرفان رابطه ایجاد کند. احساس موّاج و زنده شاعر در اثنای این ارتباط، روح تازه‌ای را در کالبد دنیای بیرون می‌دمد. این نگاه تازه سهراب به دنیای پر رمز و راز بیرون، ریشه در اندیشه‌ای (آنیمیسم) دارد که حیات و سیلان بودن را در تار و پود همه موجودات می‌تند و همواره در حال زیست با این دنیای رمز ناگشوده است.کلید واژه: سهراب سپهری، آنیمیسم، جاندارانگاری، شعر، حیات.

animism in sohrab’s poetry

this essay studies the effect of animism thought in the poems of sohrab sepehri. sohrab is a poet of gusto and feeling, is a poet of love and life, what is rooted in his thought is an art that is synthesized with elements of nature and supernatural thoughts and a kind of mystic tendency; this art and the vivid, ebullient feeling can be felt in the texture of his poem. sepehri is enthusiastic, enthralled, and enthusiastic whose love is his inner need, so this passion forces him to make a relationship with his outside world through mysticism and cognition. the vivid and ebullient feeling of the poet through this connection brought out a new soul in the body of the world.this fresh look of sohrab to the mysterious outside world is rooted in the thought (animism) which weaves life and soul to the texture of all beings and this is always existing with this mysterious (unresolved) world.