مفهوم 'عشق'، پیوست بلاغی لفظ و معنا

مولفه های بلاغی در گفتمان های ادبی، صراحتا بر این امر اشاره دارند که اصلی ترین بن مایه در آفرینش های شاعرانه، جلوه های گونه گون مفهوم عشق و معانی ایفاد شده از آن در راستای بهره وری های هنرمندانه و اثر گذارند. لذا این مفهوم در ارتباط ویژه با عواطف و اندیشه شاعران با بازتابی خاص در تمامی گفتمان های هنری حضور دارد. بدین صورت، راهیابی به زوایای ریشه شناختی این مفهوم به عنوان اولین زیر ساخت و در حقیقت خاستگاه مضامین ادب فارسی، از مهمترین معیارهای دانش بلاغی خواهد بود. از طرفی، از آنجا که علم لغت، در بررسی مباحث زبانی، به مبانی ادبی و اندیشه ای می پردازد، میتواند نشان هایی از پیوند فرهنگی را در دوره های مختلف به دست دهد. در این راستا، آنچه ما را در شناخت زیر ساخت ها یاری می رساند، واژه شناسانه در مباحث این علم خواهد بود. بدین منظور، با واکاوی در چند شاخه لغت شناسی به تبیین تحول آن مفهوم پرداخته و در روندی اصولی، سیر تکامل در آن را به جهت تایید در اصالت معنا و پیوست فرهنگی نشان داده ایم.