نگاهی نسخه‌پژوهانه و سبک‌شناسانه به رسالة «آداب‌المُریدین»

در کُتب رجال، تراجم احوال و تذکره‌های فارسی در حدّ فاصل سه سدة نهم تا یازدهم هجری قمری سه صوفیِ همنام و همشهری با نشانِ کمال‌الدّین حسین خوارزمی وجود دارد که در حقیقت سه شخصیّتِ جدا از هم و مستقلّی هستند که هویّت یکی از آن سه در اثرِ خطا و سهو تاریخی، با آن دو دیگر درآمیخته و در گذرِ زمان بر تاریخ‌نگاران و عرفان‌پژوهان ایرانی مشتبه شده، به تبع آن اشتباه، آثار وی نیز بخطا و ناصواب به نام یکی از آنان نسبت و شهرت یافته است. نوشتارِ حاضر با هدفِ پژوهش دربارة حقیقتِ وجودی و شخصیّت شیخ «کمال‌الدّین حسین بن شهاب‌الدّین بن برهان‌الدّین قلیچ اندجانی خوارزمی» این عارفِ صاحب کمال امّا گمنامِ ایرانی، نسخه‌های خطّیِ بازمانده از یکی از رساله‌های صوفیانة او با نام «آداب‌المُریدین» را به شیوة نسخه‌پژوهانه معرّفی کرده، مختصّات ادبی آن را مورد مطالعة سبک‌شناسانه قرار می‌دهد.