هم سنجی همگونی در گویش سیستانی با فارسی معیار براساس نظریه زایشی

نیاز به طرح ریزی مسائل دستوری زبان فارسی بر اساس قوانین زبانشناسی در تدوین قواعد دستوری نگارنده را بر آن داشت تا به بررسی همگونی در گویش سیستانی و ارتباط آن با زبان فارسی معیار بپردازد. همگونی (assimilation) یکی از انواع فرایندهای واجی (phonemieprocess) است که «در آن مشخصه بخصوصی از یک واحد آوایی تغییر یافته و با مشخصه واحد مجاور یکسان می شود .»(جولیا اس فالک،1372: 197) منظور از گونه یا گویش (dialect) توصیف کننده مشخصه های دستوری، واژگانی و تلفظی گویشوران یک زبان یا یک فرد خاص در موقعیت های مختلف است»(سمیعی و دیگران،1386: 311) در این پژوهش با استفاده از روش علمی و توصیفی فرایند همگونی در گویش سیستانی با فارسی معیار براساس موازین ارائه شده در نظریه زایشی و تغییر و تحولاتی که در ساخت آوایی یا صوتی برای دست یابی به صورت زیرساختی موارد همگونی اتفاق می افتد پرداخته می شود. اساس کار چند اثر مکتوب از جمله «کورنامه نیمروز» «گج وا گج» و«کاکُلَک» و نیز مصاحبه با تعدادی از گویش وران بومی منطقه بوده است که از طریق اوانگاری ipa انجام شده است .