بررسی واژه شاه در غزلیات شمس تبریزی

مولوی در غزلیات شمس مسائل مختلفی را به رشته نظم درآورده و حتی با واژگان و کلمات نیز توانسته درونیات و تفکر خود را برای مخاطب شرح و تحلیل کند. یکی از این واژگان که در این کتاب مورد استفاده قرار گرفته، واژه ی شاه یا پادشاه می باشد که شاعر آن را در معانی مختلفی به کار برده است. شاه در غزلیات شمس گاه برای بیان مفاهیم ظاهری و گاه برای بیان مفاهیم باطنی بیان شده است؛ به عبارتی دیگر مولوی در این غزلیات شاه را در معانی متعددی از جمله، خداوند، پیامبر اکرم (ص)، شمس تبریزی، حاکم و فرمانروا، انسان کامل، حقیقت، سرور و برتر، معشوق (ظاهری و باطنی) به کار برده است. شاه در اشعار عرفانی شاعر، نمادی از والاترین معانی و مفاهیم بوده که بیشتر این مضامین به ذات باری تعالی و وجود بی مانند وی ختم شده است. درواقع مولوی بر این بوده تا از واژه ی شاه و پادشاه به تصویری کامل و جامع از ذات خداوند و ذات انسان های کامل و افرادی همانند شمس تبریزی برسد و بتواند با استفاده از این واژه تعالی و بزرگی آنان را نشان دهد.