وقت از نگاه روزبهان با تکیه بر شرح شطحیات

«وقت» از اصطلاحات عرفانی است که تعاریف متعددی از آن ارائه شده است؛ اما صفات وقت را از طریق بررسی کاربرد آن در متون می توان یافت. روزبهان بقلی، عارف قرن ششم، وقت را به شیوه های متعدد به کار برده است. در این پژوهش به منظور شناخت اصطلاح «وقت» از نگاه روزبهان با تاکید بر شرح شطحیات تلاش شده است به روش توصیفی تحلیلی ابتدا بسامد این اصطلاح مشخص شود سپس بر اساس تعاریف و کاربردهای وی، ویژگی های آن نشان داده شود. نتیجه حاکی از آن است که وقت، بیشتر در قالب ترکیبات اضافی و در جایگاه مضاف به کار رفته، مضاف الیه نیز رویداد وقت را نشان می دهد؛ همچنین صفاتی چون: سرمد و عزیز از صفات الهی است که برای وقت به کار رفته است.

'vaqt' from rozbahan's point of view, relying on the sharh –e – shatahyat

vaqt (time) is one of the mystical terms that has been given several definitions; but the attributes of vaqt can be found by examining its use in texts. rozbehan baqli, a mystic of the 6th century, used vaqt in many ways. in this research, in order to understand the term vaqt from rozbahan s point of view, with an emphasis on the sharhe –e- shathiyat, an attempt has been made to first determine the frequency of this term, and then to show its characteristics based on his definitions and applications. the result indicates that vaqt is mostly used in the form of additional combinations and in the position of the superlative, the superlative also shows the event of time; also, attributes such as: sarmad (eternal) and aziz (dear) are divine attributes that are used for vaqt.