بررسی شخصیت و شخصیت‌پردازی در مثنوی دلبر حشمت منصوری

داستان نویسی و لذت شنیدن داستان، در وجود تمام انسان‌ها نهادینه شده است. انتقال مفاهیم، به کمک داستان امکان پذیراست. شخصیت مهمترین عامل تحقق بخش به این امر می‌باشد. شخصیت‌ها عناصری هستند که تنۀ اصلی داستان را شکل می‌دهند. شخصیت به دو نوع اصلی و فرعی تقسیم می شود. شخصیت‌پردازی از جمله عناصری است که مخاطب را ترغیب به همراهی با داستان می‌کند. یکی از بهترین نمونه‌های شخصیت‌پردازی موفق در ادبیات کوردی جنوبی توسط حشمت منصوری در مثنوی دلبر می‌توانیم ببینیم. در این پژوهش به شیوه توصیفی تحلیلی به بررسی شخصیت‌ها و شخصیت‌پردازی پرداختیم و به این نتیجه رسیدیم که بار اصلی استان بر عهده شخصیت اصلی داستان «ده‌لیل» است. شیوه شخصیت پردازی تلفیقی بیشترین کاربرد را در این مثنوی برعهده‌دارد.